De eerste andere meer-dan-drie-akkoorden gitarist – na Jan Akkerman – die ik ooit gehoord heb moet Mike Oldfield zijn geweest. Ook weer via mijn broer. Die had op televisie een live uitvoering van Tubular Bells gezien en wou die muziek beslist hebben. Ik ben de muzikant van ons tweeën, maar zonder zijn muzikale nieuwsgierigheid op reeds jonge leeftijd zou ik me als muzikant nooit ontwikkeld hebben zoals ik heb gedaan.
Ik was op mijn zevende al gefascineerd door allerlei muziekinstrumenten, en Tubular Bells, met die hele line-up van instrumenten op het eind, was dan ook heel interessant voor mij. Maar later ontdekte ik dat Mike Oldfield van origine wel degelijk gitarist was. Omdat hij begonnen is in de akoestische folkstijl, is hij deze techniek later ook op gitaar blijven gebruiken en gebruikt dus de vingers van zijn rechterhand in plaats van een plectrum om aan te slaan (net als Mark Knopfler bijvoorbeeld, om dezelfde reden).
De man heeft het grootste deel van zijn carrière niet echt korte stukken gemaakt, met het overbekendeTubular Bells, zijn major opus, natuurlijk als bekendste voorbeeld. Hieronder voor de afwisseling een deel van een later album Platinum, uit 1979. Nu komen er in dit fragment ondanks de naam van deze rubriek ook slechts drie akkoorden voor, maar het gaat er wel om dat Oldfield nog wat andere dingen dan dat doet. Voor mij was het bijvoorbeeld altijd bijzonder dat Oldfield als gitarist daadwerkelijk melodieën speelde, in plaats van een opeenvolging van standaard blues- of rocklicks:
https://www.youtube.com/watch?v=nu7VIfxBRaM
Voor de echte Mike Oldfieldfan hier nog een heel interessante documentaire:
