Hoe rancune en verbittering leidde tot IS

Het was een tot in de puntjes en perfect georganiseerd plan. Tijdschema’s, spionnen en verklikkers op de juiste plaatsen, blauwdrukken voor hoe de toekomst eruit zou gaan zien. Saudi’s, Uzbeken, Tsjetsjenen en Tunesiërs, velen van hen met gevechtservaring, zouden het uitvoeren: de stichting van het ‘kalifaat’ in grote delen van Irak en Syrië. Maar het brein achter dit alles was geen islamiet. Eerder een nationalist die religie en strategie met elkaar verbond middels technieken geleerd in het toenmalige veiligheidsapparaat van Saddam Hussein, en verder uitgedacht toen hij van 2006 tot 2008 als gedesillusioneerd en verbitterd officier gevangene was van de Amerikanen in onder andere het beruchte Abu-Ghraib. Verbitterd over het feit dat de Amerikanen na de invasie en de val van Hussein het hele veiligheidsapparaat opdoekten en iedereen ontsloegen die zogezegd op de loonlijst van de voormalige leider stond.

Zijn naam: Haji Bakr. Hij was volgens documenten die het Duitse blad ‘der Spiegel’ in handen kreeg de man achter wat IS zou worden. In 2014 kwam hij om bij een gevecht in Syrië maar niet nadat eerst een groot deel van dat veelgeplaagde land vast in handen was gekomen van zijn terreurgroep. Waarschijnlijk hebben zijn tegenstanders niet beseft wie daar in dat gevecht het leven liet.
Eén ding lijkt duidelijk: IS mag dan geen bewuste creatie zijn van de Amerikanen, het is wel rechtstreeks voortgekomen uit de misdadige en door olie en andere grondstoffen alsook geopolitieke belangen ingegeven misdadige bemoeienissen van de VS en zijn vazallen (waaronder Nederland) met dat land. Het zou er toe leiden dat een VredesNobelprijswinnaar meer bommen op meer landen zou laten vallen dan enig president voor hem sinds de Tweede Wereldoorlog.

Dit alles belooft ook niet veel goeds voor de door sommigen nog steeds zo vurig bepleite bemoeienissen van diezelfde VS en zijn vazallen met bijvoorbeeld Oekraïne waarover ik het gisteren had.
Zoals ook al eigenlijk opgemerkt gisteren en eerder reeds door Harry Dillema: het maakt niet uit hoeveel mensen er nog onthoofd worden op de kusten van Lybië of welke ideeën het zich IS noemde geteisem aanhangt. De invasie van Irak waarbij Balkenende stond te juichen en te klappen was een doorslaand succes: voor de Haliburton’s, de wapenfabrikanten die overuren draaien en de ‘financiële dienstverleners.’

En wie de bloedige foto’s heeft gezien van wat zich op het strand van Lybië heeft afgespeeld ziet daar hoe de door en door misdadige visie van die andere hysterische CDA-gek eruit ziet die de wereld wil leegroven om het met Halbe Zijlstra en Malik Azmani daarna verder aan haar lot over te laten. Misschien wordt het tijd dat soort mensen met hun criminele ideeën hier naar huis te sturen voor ze onze collectieve ondergang worden. Elke dag dat we er mee wachten, zal het leven kosten aan nog veel meer mensen in Afrika, het Midden-Oosten en op de Middellandse Zee.

Tot slot: wat ook met de onthullingen van ‘der Spiegel’ duidelijk is geworden voor wie dat nog niet zo was, is het feit dat IS werkelijk geen fluit te maken heeft met ‘de islam.’ Maar dat zullen degenen (waarvan ik er hier een paar noemde) die gedreven worden door haat, kleinzieligheid, zich opgeilen aan massaal geweld en vooral een begerige blik hebben op een hele vette bankrekening die ze in het verschiet denken te hebben dankzij hun verwrongen kijk op de wereld waarschijnlijk in alle toonaarden ontkennen.

1 gedachte over “Hoe rancune en verbittering leidde tot IS”

  1. Pingback: You never walk alone als je naar je plaats van executie gaat | Krapuul

Reacties zijn gesloten.