Er zijn “witte” covers van “zwarte” nummers die het origineel geheel gladstrijken. Pat Boone is er groot mee geworden. Er zijn “witte” covers van “zwarte” nummers die het origineel overtreffen – niet veel, maar ze zijn er.
Dan zijn er de “zwarte” covers van “witte” nummers die daar dan zowaar een soul-nummer van maken.
Van elke categorie een voorbeeld binnenkort in dit theater.
Eerst een nummer dat “wit” gecoverd is op een manier waarbij het blijkbaar de bedoeling was er extra veel gevoel in te leggen. Het resultaat is een erbarmelijk gegil en gekrijs dat dan ook heel goed viel bij de menigte.
Het origineel is een toonbeeld van woede, berusting en de ingetogenheid die bij een domineesdochter begeleid door vooral een piano lijkt te horen. Wie denkt dat dit te overtreffen is heeft geen smaak of gevoel.
Erma Franklin, de zus van ja. Onontkoombaar al bij de eerste pianonoten.
(Northern) Soulklassieker du jour: Piece of my heart
