Saih Bin Sakam

Wie van ongeveer dezelfde leeftijd is als ik, kent vast de 26-delige serie van de BBC over de Tweede Wereldoorlog genaamd ‘The World at War’.
De serie begint op zo karakteristieke toon met Sir Laurence Olivier die het heeft over één van de gruwelijkste misdaden van de nazi’s tegen de burgerbevolking:

“Down this road on a summer day in 1944, the soldiers came. Nobody lives here now. They stayed only a few hours. When they had gone, the community, which had lived for a thousand years, was dead.“

Olivier heeft het dan over het Franse dorpje Oradour-sur-Glane waar een bende nazi-soldaten 672 mensen op beestachtige wijze vermoorden en daarna het dorp in brand steken.
Vandaag de dag zijn de ruïnes van het dorp een monument en het staat, zo Olivier, voor de duizenden en duizenden uitgemoorde en weggevaagde dorpen in Polen, Rusland, Birma, China, in een wereld in oorlog.

Waar tientallen jaren niet over gesproken is, is over ‘ons’ eigen Oradour-sur-Glane.
Ik bedoel dan niet het dorp Putten op de Veluwe dat nog steeds de pijn voelt van een barbaarse vergeldingsactie van de nazi’s in oktober 1944, ik heb het over Rawagedeh in Indonesië.
Op 9 december 1947 vermoordden Nederlandse soldaten die – zo de historie – op zoek zijn naar een vrijheidsstrijder er 431 mannen.
Tientallen jaren wordt deze oorlogsmisdaad verzwegen en pas in 1995 komt daar een einde aan als een televisiezender een uitzending maakt over ‘de excessen van Rawagedeh.’
Zo gaat dat in Nederland: wat niet welgevallig is wordt verzwegen (ik heb nooit over oorlogsmisdaden begaan door Nederlanders in Indonesië gehoord op school) of, als het niet meer anders kan, er wordt over gesproken in bagatelliserende termen als ‘excessen.’
Immers, er werd ook geen oorlog gevoerd daar aan de andere kant van de wereld: het waren – het klinkt verzachtend en verhullend – ‘politionele acties.’

Saih Bin Sakam was één van de heel weinige overlevenden van het bloedbad en tot het einde van zijn leven heeft hij gestreden samen met de vrouwen van het arme dorp voor erkenning van wat Nederlanders daar hebben aangericht.
Nog in 2010 heeft koningin Beatrix hooghartig geweigerd Saih Bin Sakam te ontvangen, daarmee uitdrukking gevend aan de volharding in het ontkennen van het Nederlandse verleden met een hardnekkigheid en onbeschoftheid zoals je die zelden in de wereld tegenkomt.

De blogger Peter Breedveld besteedt vaak aandacht aan hoe Nederland omgaat met het verleden en derhalve ook aan het bloedbad van Rawagedeh dat slechts één van de vele, vele oorlogsmisdaden is welke Nederlanders hebben begaan.
Op 7 mei 2011 stierf Saih Bin Sakam.
Hij heeft niet mogen meemaken dat Nederland officieel en ondubbelzinnig schuld bekent aan wat het de volkeren van Indonesië heeft aangedaan.
Breedveld vindt dat de sterfdag van Bin Sakam uitgeroepen moet worden tot (officiële) dag van nationale schaamte en met die opvatting ben ik het van harte eens.
Vandaag buig ik dan ook diep voor Saih Bin Sakam en allen die zo afschuwelijk hebben geleden onder wat hen door Nederlanders is aangedaan.
Rust zacht Saih Bin Sakam.