Als er een bericht verschijnt over “christelijke jongeren” die steeds fundamentalistischer worden, en tegelijkertijd gesuggereerd wordt dat dit “ouderwets gelovig” is, ben ik geneigd dit met een schouderophalen te laten passeren.
In de eerste plaats: het fundamentalisme is in het geheel niet ouderwets, het is hartstikke modern in de geschiedenis van tweeduizend jaar christendom. Voor mensen die de godsdienst achter zich gelaten (menen te) hebben klinkt het oeroud en van de eeuwigheid, het verhaal van “van kaft tot kaft Gods woord” en meer van het bijbehorende gedoe is van de negentiende, soms zelfs van de twintigste eeuw.
Dus “neofundamentalisme” is een pleonasme.
En het blijkt ook nog eens niet waar te zijn, dat van die neofundamentalisering.
J.D. Snel fileert de berichtgeving van Trouw over dit zogenaamde neofundamentalisme, er blijft weinig of niets van over.
Hoe kort geleden nog maar dat Trouw een gereformeerde en toen een oecumenische krant was.
Maar ja, sinds Elma Drayer kunnen we van dat blad alles verwachten behalve iets behoorlijks.
Hoe Trouw uit zijn bruine duim zoog?
Fundamentalisme is toch modern, maar dan wie is er verantwoordelijk dat het een zeer negatieve connotatie gekregen heeft ivm met onze opvatting van “islamitische fundamentalisme”?
Trouw verzint immers wel meer. Zie bijvoorbeeld de manier waarop het mensen trachtte op te hitsen tegen islamitische medeburgers door zogeheten ‘sharia-wijken’ te verzinnen. Hetgeen door schedelmeter Asscher dan weer aangegrepen werd om zijn bruine duit in het zakje van de haat jegens en de ontmenselijking van medeburgers te doen.
Ik neem Trouw niet meer serieus sinds het aantreden van Jaffe Vink die later extreem rechts blad Opinio zou opzetten. Zelf na zijn vertrek, bleef Trouw een blad met zeer dubieuze journalistiek.