Wat vreselijk jammer dat het gevoel in dit nummer “rechts” is, uitkeringstrekkers, bankierszonen die het er van nemen omdat ze te lui zijn om gewoon te gaan werken en dus gaan protesteren. Zeer rechts sentiment, iedereen die wel eens op een zaterdag gedemonstreerd heeft kan het bevestigen: De kreet “ga toch werken!” naar je hoofd geslingerd te krijgen. Maar het blijft een schitterend nummer:
Beggars parade(1966) – het is in het VK gecoverd door The Falling Leaves, daar ken ik het oorspronkelijk van want het is een b-kantje, later hierover.
De Four Seasons, kwartet uit New Jersey van Italiaanse achtergrond hetgeen hun naam verklaart (en denk dan niet aan pizza alstublieft)*). Een cover van een Fats Domino-nummer waarin hun vocale benadering duidelijk tot uiting komt.
Ain’t that a shame(1963)
Hoe rechts kan een blue eyed-soulkwartet eigenlijk zijn? We springen vooruit naar 1971 als zij bij Motown zitten en deze dansvloerklassieker maken
The night– malle groepsaanduiding, wel typerend voor het toenmalige Motown: Frankie Valli & the Four Seasons, terwijl zij nog steeds met zijn vieren zijn.
Als je zo oud bent als ik weet je nog hoe Herman Stok het nodig vond een toespeling te maken op de onmannelijke sound van het kwartet met dit nummer (Stok zat nog in de kast denk ik)
Walk like a man
Of het een geslaagde zet was is de vraag, maar voordat ze bij Motown belandden moesten de Seasons “progressief” gaan klinken naar de eisen van de tijd. Is dit net zo houdbaar als hun blue eyed soul?
Electric stories(1969). Tja, een mindere Four Seasons blijft een Four Seasonsnummer, terwijl het beste van Lady Gaga altijd Lady Gaga zal blijven…
– Dit is een weerslag van discussie in de kantine van Krapuul over de verdiensten van de Four Seasons. Het is nog lang niet alles, morgen gaan we verder –
*) Oorspronkelijk stond in de titel als herkomstplaats Chicago vermeld, doordat de groep eerst op een label uit deze stad uitgebracht werd (Vee-Jay) en het orkest van Andrew Oldham een coveralbum heeft uitgebracht van de Seasons dat suggereert dat zij uit Chicago komen. Het verhaal wil dat zij genoemd zijn naar een bowlinghal bij de studio maar de associatie met Vivaldi of zelfs pizza is zo gek uiteraard niet.
Ik kijk nu al uit naar de b-kant van de eerste
Walk like a man is onlosmakelijk verbonden met The Wanderers 🙂
Fantastisch artikel, met hele leuke video’s! Ben nu bezig met eerste deel, hoop dat er nog een tweede deel komt over deze fantastische band, meest ondergewaardeerde band ooit, moet eens kijken hoeveel covers er niet door andere artiesten/bands zijn opgenomen, met meer succes dan de originele versie van The Seasons.
Jan, als jij dit leest, zou jij contact met mij op willen nemen. Snap niet zo goed wat je bedoelt, zou graag willen weten wat je hiermee bedoelt. Ben de zelfbenoemde grootste The Four Seasons fan van Nederland, wil alles van ze weten, weet ook veel van ze, maar dit ontgaat me een beetje. Hoop dat je mij persoonlijk wil benaderen op rijswijk01@tele2.nl
Jan, laat maar, snap wat je bedoelt, was nog niet goed wakker. Heb zelf nog met de auteur gesproken, Richard Price, je hebt helemaal gelijk. Heb alleen over het hoofd gezien dat daar ooit een film van is gemaakt, zal gelijk de cd bestellen, bedankt voor de tip! Je hebt volkomen gelijk!
Richard Price speelt ook nog een heel klein rolletje in de film. Als ik me niet vergis is hij 1 van de zwendelende bowlers.
Pingback: Gebruiksmuziek / Dansvloerklassieker du jour: Music to watch girls by | Krapuul