“Het beste jaar ooit” kraait de krantekop van de bakfietsjescourant bij uitstek.
Het beste jaar ooit. Wat zou dit mogen betekenen? Je hebt het beste jaar, dat is natuurlijk het afgelopen jaar, want alles wordt voortdurend beter, dat is algemeen bekend want de vooruitgang is niet te stuiten. Maar als ieder opeenvolgend jaar het beste is, en dat is nu eenmaal zo, anders klopt er ideologisch gesproken iets niet, dan heb je dus het jaar dat eigenlijk, ooit, echt het beste was.
Zit dat er achter? Ik denk eerlijk gezegd dat je je bij deze krompraat helemaal niets moet voorstellen. Het gaat nergens over, het was niets, het is niets en het zal ook nooit wat worden ook.
Het krantje heeft het over “muziek”.
Het “beste jaar ooit” is 1994.
Ik kan mij zo goed als niets vermeldenswaards uit dat jaar herinneren, laat staan dat het een beste jaar, al dan niet ooit, zou zijn geweest. Oasis. Verder nog iets?
Het maakt niet uit.
Ik hoor niet bij de doelgroep van het krantje, een bijgerecht van het fusieproduct tussen wat ooit nette degelijke couranten waren, die men las voor afgewogen berichtgeving en beurskoersen – Algemeen Handelsblad en Nieuwe Rotterdamsche Courant. Het ging al achteruit toen ze fuseerden tot NRC-Handelsblad. En in de wandeling is het handelsblad allang vervallen. De krant die een Mijnheer was is vervallen tot gekakel zoals de Haagse Post deed in de late jaren zeventig: de NIEUWE VRIJGESTELDEN, de NIEUWE NIKSNUTTEN, de NIEUWE GASTARBEIDERS en iedere week was er weer iets heel nieuws waar je nooit meer van zou horen. Zoiets. (Alleen die nieuwe vrijgestelden hoorden bij het rechtse ideologische offensief dat toen al ingezet werd – nu noemen ze het de “linkse elite”).
De doelgroep van het kraaikrantje is de “blanke kansrijke” met het bakfietsje, die nodig in de Amsterdamse Javastraat gesignaleerd dient te worden. Die blanke kansrijken gaan helemaal uit hun dak van 1994.
Het beste muziekjaar. Flauwekulidee. En het moet wel haast over “popmuziek” gaan, een muzieksoort die al vele jaren geleden de geest heeft gegeven maar waarvan de spoken doorzeuren op zeurradio want er moet gezeur om de reclame heen.
Weet u wat het beste popjaar is?
1966. Klaar.
Het was het jaar waarin de garagebands uit de VS, het echte antwoord op de Britse invasie, naar voren kwamen. Voorbeeldje.
Dirty water, Standells
De Britse invasie, de beat, leefde nog volop. Voorbeeldjes.
Tomorrow never knows, Beatles, van Revolver (de video wordt merkwaardigerwijze gedateerd “1967”)
De zwarte populaire muziek van de VS, Rhythm & Blues en later soul geheten, brak door naar het witte publiek. Behalve dan met deze juweeltjes.
Love is like an itching in my heart, Supremes – hun beste
Open the door to your heart , Darrell Banks – het beste “soul”-nummer aller tijden. Tot nu toe dan. Maar wie zal 1966 overtreffen?
Er werd volop goede folk gemaakt maar iemand als de Minstreel van de Mesthoop werd psychedelisch.
Sunshine superman, Donovan
De niet-Engelstalige wereld leverde allerlei prachtnummers af. Een voorbeeldje slechts.
Et moi, et moi, et moi, Jacques Dutronc
Waarbij Nederland niet achterbleef. Voorbeeldjes.
The Russian spy and I, Hunters
Kejje nagaan, Het
Met je “1994”.
Françoise, echt een schatje!
Mooie bloemlezing. Ik mis Astrud Gilberto en Shirley Bassey, maar het kan zijn dat beide dames in 1967 nog niet actief waren.
Pingback: Alleen op het kerkhof | Krapuul
Pingback: Alleen op het kerkhof – Krapuul