Nee, Jezus was geen pacifist; het probleem van Jezus vs. Mohammed vergelijkingen

Dit is deel 5-II van Understanding Jihad Series, een serie artikelen op Loonwatch. De algemene intentie achter deze serie kunt u hier lezen.

In heel zijn boek The Politicially Incorrect Guide to Islam (and the Crusades), misleidt beroepsislamofoob Robert Spencer de lezer door middel van selectieve vergelijkingen tussen Mohammed en Jezus. Mohammed wordt geportretteerd als de ‘oorlogvoerende profeet’, in contrast met de (veronderstelde) vreedzame Jezus. Spencer betoogt op pagina vier van zijn boek dat zijn “Mohammed vs. Jezus vergelijkingen het doel hebben een onderscheid te maken tussen de fundamentele principes die gelovige moslims en christenen leiden.” Ons wordt verteld dat het militante karakter van de islam terug te voeren is op zijn stichter, net zoals de vreedzaamheid van het christendom afgeleid is van zijn vroegste figuur. Alhoewel Robert Spencer een extremistische randfiguur is, worden deze gevoelens door vele normale christenen (en zelfs niet-christenen) gedeeld. Voor de gemiddelde westerling was Mohammed een gewelddadige man, terwijl Jezus een typische pacifist was.

Professor Philip Jenkins heeft eenzelfde soort idee onderzocht waar het de Bijbel en de Koran betreft. Jenkins:

“Wellicht onbewust beschouwen veel christenen de islam als een soort van donkere schaduw van hun eigen geloof, met de lelijke woorden van de Koran in scherp contrast met hun eigen geliefde geschriften. Volgens vele normale christenen – en joden – onderwijst de Koran barbarij en oorlogsvoering, terwijl de Bijbel een boodschap van liefde, vergiffenis en liefdadigheid brengt.

Maar als het gaat om het op zwaarte rangschikken van geweld en bloedvergieten zou elke simpele claim van superioriteit van de Bijbel ten opzichte van de Koran geheel misplaatst zijn. In feite loopt de Bijbel over van “horrorteksten”, zoals de Amerikaanse theoloog Phyllis Trybe zei. De Bijbel bevat veel meer teksten die bloedvergieten aanprijzen of aanmoedigen dan de Koran, en Bijbels geweld is vaak veel extremer en gekenmerkt door meer willekeurige barbarij. De Koran spoort gelovigen aan tot vechten, maar zegt ook genade te tonen als de vijand zich overgeeft. Sommige gruwelijke delen van de Bijbel gaan daarentegen veel verder in het bevelen van de totale vernietiging van vijanden, van hele families en rassen – van mannen, vrouwen en kinderen en zelfs hun vee, zonder het minste spoor van clementie.”

Ik heb dit punt al uitgebreid behandeld in eerdere artikelen in deze serie.

De vergelijkingen tussen Mohammed “de oorlogvoerende profeet” en Jezus “de pacifist” zijn even onjuist. Om maar eens iets te noemen, er waren diverse “oorlogvoerende profeten” in de joods-christelijke traditie voor Mohammed, zoals Mozes, Jozua, Samson, David, Saulus en vele anderen. Mozes, een typische “oorlogvoerende profeet” was de sleutelfiguur van het Jodendom; zouden deze islamofoben het Jodendom op dezelfde manier willen belasteren zoals zij dat met de Islam doen? (tegenwoordig is het vaak taboe om het Jodendom te bekritiseren, maar volkomen geaccepteerd om de Islam zwart te maken. Vanwaar deze dubbele standaard?)

Deze Bijbelse figuren zijn overigens evenzeer deel van het Christen- als het Jodendom. Zij staan in hoog aanzien binnen de christelijke theologie. Daarom is het misleidend om de discussie ineens tot de figuur Jezus te beperken. Toch is deze oneerlijke taktiek essentieel voor de islamofobe retoriek. Als de Islam als een gewelddadig geloof gezien mag worden op basis van de persoonlijkheid van Mohammed, dan moeten zowel het Christen- als Jodendom gekarakteriseerd worden als gewelddadige geloven op basis van de persoonlijkheden van Mozes, Jozua en alle andere talloze figuren in de Bijbel die zich beziggehouden hebben met veel gruwelijker geweld dan dat waar Mohammed van beschuldigd wordt.

Afgezien hiervan moeten we ook opmerken dat het idee van Jezus als pacifist pure fictie is. Professor Reza Aslan publiceerde een boek over Jezus, Zealot: The Life and Times of Jesus of Nazareth, waarin de mythe van een pacifistische Jezus ontkracht wordt. Alhoewel Aslans boodschap voor sommige leken nieuw mag zijn is het in feite oud nieuws in wetenschappelijke kringen (zoals Aslan zelf ook zegt). Dankzij het veelbekeken Fox News interview met hem en Aslans verslavende schrijfstijl is Zealot een bestseller geworden. Christelijke islamofoben namen ten onrechte aan, zonder het boek te hebben gelezen, dat Aslan de figuur Jezus aanviel. Hij spreekt echter met eerbied over hem, ook al ontkracht hij veel mythes over de man.

Eén van de mythen die hij ontkracht is het idee dat Jezus een pacifist was. Veel christenen beschouwen Jezus als losstaand van de figuren uit het Oude Testament. Maar er is in feite een grote mate van continuïteit in het Bijbelse verhaal. Volgens de Bijbel redde God Mozes en zijn volk van Egypte en beloofde hen het land Kanaän. Echter, Kanaän werd bewoond door heidenen, dus God beval de Joden om de inheemse bevolking compleet uit te roeien. Deze genocide met goddelijke goedkeuring hielp het stichten van het Joodse Koninkrijk in het Beloofde Land. Na verloop van tijd werden de joden echter verslagen door buitenlandse mogendheden. Tegen de tijd van Jezus waren de Joden bezet door het Romeinse Keizerrijk.

Wat veel christenen (en anderen) niet beseffen is dat Jezus een jood was. In feite was hij een van de vele joden die beweerden de Messias te zijn. De Messias, zo geloofde men, zou een koning zijn die gestuurd was om de Joden te bevrijden, “om Hashems (Gods) oorlogen te voeren” (Maimonides in Mishneh Torah, Koningen 11:4), om vervolgens niet alleen de vijanden van Israël te verslaan maar ze ook zwaar te straffen. Jezus’ connectie met de oorlogshelden van de Bijbel wordt onderstreept door het feit dat hij als een koning in de traditie van David gezien wordt, dezelfde David die genocide pleegde tegen de Filistijnen en Amalekieten. Aslan schrijft:

Een redelijke consensus over wie de Messias verondersteld is te zijn en wat hij geacht wordt te doen: hij is de afstammeling van koning David; hij is gekomen om Israël te laten herrijzen, om de Joden van het juk van de bezetter te bevrijden, en om Gods wet te vestigen in Jeruzalem. Dus Jezus de Messias noemen plaatst hem beslist op een platgetreden pad van een hele serie mislukte messiassen die vóór hem kwamen – dat leidde naar conflicten, revolutie en oorlog tegen de heersende macht.

Dit is de rol die Jezus voor zichzelf opeiste toen hij zei de Messias te zijn. Dit is waarom de Romeinen hem gekruisigd hebben.

In zijn boek schrijft Reza Aslan:

Het was een direct gebod van een jaloerse God die geen buitenlandse aanwezigheid duldde in het land dat hij gekozen had voor zijn uitverkoren volk. Dat is waarom hij, toen de Joden er duizend jaar eerder aankwamen, bevolen had elke man, vrouw en kind die zij tegenkwamen te doden en dat zij elke os, geit en schaap moesten slachten. En dat zij elke boerderij, veld, oogst en alles wat leeft zonder uitzondering moesten verbranden, zodat gegarandeerd zou zijn dat het land uitsluitend aan hen die deze ene God aanbaden zou toebehoren.

Pas nadat de Joodse legers “alles dat ademde compleet hadden vernietigd”, zoals de Bijbel zegt, pas nadat de allerlaatste inwoner van het land uitgeroeid was, “zoals de God van Israël had bevolen”(Jozua 10:28-42) was het de Joden toegestaan zich er te vestigen.

En toch, duizend jaar later trof deze stam, die zoveel bloed had vergoten om het Beloofde Land te reinigen van elke vreemde invloed om het in de naam van God te kunnen regeren, zichzelf zwoegend onder de laars van een keizerlijke heidense macht aan, gedwongen om de heilige stad te delen met Galliërs, Spanjaarden, Romeinen, Grieken en Syriërs – allen buitenlanders, allemaal heidenen – bij wet verplicht om offers te brengen in Gods eigen tempel namens een afgodaanbidder die duizend kilometer ver weg woonde.

Hoe zouden de helden van weleer gereageerd hebben op een dergelijke vernedering? Wat zouden Jozua, Aaron of Fineas of Samuel hebben gedaan tegen de ongelovigen die het land dat God voor zijn uitverkoren volk had bestemd bezoedelden?

Zij zouden het land met bloed doordrenkt hebben. Zij zouden de hersens van de heidenen inslaan, hun afgodsbeelden tot de grond toe afbranden en hun vrouwen en kinderen doden. Zij zouden de afgodaanbidders afslachten en hun voeten baden in het bloed van hun vijanden, precies zoals de Heer bevolen had. Zij zouden de God van Israël aanroepen om met zijn strijdwagen door het gehemelte te breken, de zondige landen te vertrappen en de bergen te laten ineenkrimpen onder zijn woede.

Jezus werd gekruisigd door de Romeinen voordat hij de wraak op de vijanden van Israël had kunnen uitvoeren, maar – zoals ik eerder gedetailleerd heb uitgelegd in mijn Artikel Jezus heeft zijn vijanden lief…en doodt ze vervolgens allemaal – hij zal deze taak voltooien bij zijn terugkeer op aarde.

“En Hij zal hen hoeden met een ijzeren staf. En Hij treedt de wijnpersbak van de wijn van de grimmige toorn van de almachtige God.” (Openbaring 19:15), “En dan zal aan de hemel het teken van de Zoon des mensen verschijnen; en dan zullen al de stammen van de aarde rouw bedrijven” (Openbaring 1:7). Net zoals het volk van Kanaän de oorlogsmachine van Israël vreesde, zo zouden de ongelovigen “met angst Jezus aanschouwen”. Dit wordt herhaald in de Gospels: “Hij komt met de wolken, en elk oog zal Hem zien, ook zij die Hem doorstoken hebben. En alle stammen van de aarde zullen rouw over Hem bedrijven.”

Allesbehalve een zachtmoedige profeet zoals bij zijn eerste verschijning, zal Jezus bij zijn terugkeer een machtig leger commanderen dat elke heerser, autoriteit of macht zal vernietigen. Dit is niet alleen in lijn met de erfenis van veroveringen door Bijbelse profeten, het is in feite de vervulling of voltooiïng van de opdracht die Mozes begon: heilige oorlog en verovering in de naam van God. In I Korinthe (Nieuwe Testament) wordt voorspeld dat, in plaats van zijn vijanden lief te hebben, Christus hen zal onderwerpen en vernederen onder zijn voeten:
“Daarna komt het einde, wanneer Hij het koningschap aan God en de Vader heeft overgegeven, wanneer Hij alle heerschappij en alle macht en kracht heeft tenietgedaan.”(I Korinthe 15:24)
“Want Hij moet als Koning heersen, totdat Hij al de vijanden onder Zijn voeten zal gelegd hebben.”. (I Korinthe 15:24)

Reza Aslan besluit:

“De Jezus die tevoorschijn komt…[is] een fanatieke revolutionair die, zoals alle Joden van die tijd, meegesleept werd door de religieuze en politieke onrust van het Palestina van de eerste eeuw, die weinig overeenkomsten vertoont met het beeld van de vriendelijke herder zoals dat gecultiveerd werd door de vroege christelijke gemeenschap.”

Als men eenmaal inziet dat Jezus een voortzetting en hoogtepunt is van het Bijbelse verhaal, dan wordt duidelijk dat hij geen pacifist was. De Bijbelse oorlog waar Jezus in geloofde is aantoonbaar gewelddadiger dan de vergelijkbare achtergrond in de Koran vanuit waar Mohammed werkte (hierover later meer in een volgend artikel), het enige verschil was dat Jezus’ opstand afgekapt werd door zijn kruisiging, terwijl Mohammed triomfeerde tegen zijn voormalige folteraars.

Opgemerkt moet worden dat Jezus, zoals Mozes en Mohammed, een enigmatische persoonlijkheid was; niemand kan met zekerheid vaststellen wie de echte Jezus was. Mensen, wetenschappers incluis, projecteren onbwewust hun zelfbeeld op Jezus. Jezus herinneren als een pacifist is een heilzame zaak voor de christelijke gelovige, vooral als het de basis vormt voor een vredelievende theologie. Maar zodra dat pacifistische imago wordt gebruikt als stok om moslims mee te slaan is er sprake van vals spel.

Dit artikel verscheen eerder op Loonwatch, geschreven door Danios
Vertaald door Laurent