Joost Niemöller snapt geen snars van Baukje Prins

Neo-con, prominent van de Edmund Burkestichting en door de nazi Carl Schmitt geïnspireerde Bert-Jan Spruyt, en neo-nationalist, racist, journalist en Breivik-sympathisant Joost Niemöller gaan, ieder op een eigen website, achter een betaalslotje verder met het vervuilen van het publieke debat en het ondermijnen van de pluriforme samenleving. Dit wordt op hun digitale lijfblad gepromoot als een avontuur. Niemöller schrijft in zijn verklaring over het betaald willen worden voor zijn drek:

Om de veenbrand een stem te geven. En om ook niet-politiek-correcte zaken te onderzoeken. En om interviews te doen met personen die je zelden echt aan het woord hoort komen.

Dat moet dus op een betaalsite. Want er moet wel een minimaal inkomen zijn.

Deze heet De Nieuwe Realist. Het Nieuwe Realisme is de mooie, want neutrale term die bedacht werd door een wetenschapster in een studie over de strijd tegen het multiculturalisme, een beweging waarin ook de islamkritiek opgaat, de immigratiekritiek, het nationalistische streven en de pogingen om de voortschrijdende machtsuitbreiding van de EU te stoppen.

bron: Waarom ik ‘betaald’ ga door Joost Niemöller.

De wetenschapster, waar Niemöller naar verwijst, is neerlandica en filosofe Baukje Prins en de studie, het artikel “Het lef om taboes te doorbreken. Nieuw realisme in het Nederlandse discours over multiculturalisme” dat in 2002 werd gepubliceerd in het vierde nummer van het Tijdschrift voor Migratie en Etnische studies

En dan is mijn belangstelling gewekt. Want Baukje Prins kan je plaatsen in de traditie van het postmodern constructivisme, een stroming die voor Niemöller en consorten behoort tot de vijand. Maar ik betwijfel of hij dat beseft.
In september 2009 schreef ik:

Sinds het eind van de jaren tachtig heeft zich in Nederland een vertoog ontwikkeld waarin over de multiculturele samenleving, etnische en culturele minderheden en racisme gesproken wordt op een manier die Baukje Prins (2000) ‘nieuw realisme’ noemt. Het nieuw realisme presenteert zich als ‘taboedoorbrekend’: weg met de zogenaamde ‘politieke correctheid’ en eindelijk ‘de dingen zeggen zoals ze zijn’.
Dit vertoog doet twee dingen. Ten eerste, het poneert een onderscheid tussen ‘wij’ en ‘zij’, waarbij ‘zij’ naar ‘allochtonen’ verwijst, en in het bijzonder naar de islam. In dit onderscheid wordt steeds opnieuw bevestigd dat ‘zij’ niet ‘van hier’ zijn.
Ten tweede, het nieuwe realisme ontproblematiseert racisme. Het probleem is niet het racisme, meer nog, racisme wordt soms voorgesteld als een ‘begrijpelijke reactie’ op het multicultureel samenleven. Zoals Prins het uitdrukt, het nieuwe realisme vertrekt van (poneert) een vorm van culturele, politieke en morele onschuld voor de cultureel dominante groep.
Prins toont aan dat nieuw realistische vertogen niet alleen etnisch en cultureel maar ook gender-onderscheid aanbrengen. Haar analyse van de structuur van dit vertoog en in het bijzonder het gebruik van ‘onze’ en ‘hun’ vrouwen (bijvoorbeeld Fortuyns verwijzing naar…lees verder

Wanneer ik naar het citaat van Joost Niemöller kijk dan bekruipt mij ook het gevoel dat hij Baukje Prins niet begrijpt.

Allereerst

Het nieuw-realisme is geen stroming maar een genre van spreken en schrijven.
Baukje Prins introduceerde deze term om aan aan de verschuiving in het vertoog dat eind jaren tachtig zijn intrede deed, en zich achteréénvolgens door Bolkestein, Fortuyn en Wilders heeft ontwikkeld tot wat ik ultra- realisme noem, een naam te geven.
In haar boek “Voorbij de onschuld” (2004) schrijft zij op pagina 18:

…een stijl van spreken en schrijven, die zich van andere onderscheidt door het gebruik van bepaalde retorische en stilistische middelen. De retoriek van het realisme appelleert aan bepaalde verlangens: aan ons verlangen naar waarheid, objectiviteit en onpartijdigheid, met andere woorden, aan ons verlangen naar morele en politieke onschuld.
Zelfverklaarde realisten stellen hun tegenstanders dan ook vaak voor als naïeve idealisten. Terwijl [nieuw]–realisten de waarheid voorop stellen, zouden idealisten feitelijke uitspraken beoordelen op hun wenselijkheid. De waarheid zou het bij hen uiteindelijk verliezen van het goede. [Nieuw]-realisten bedienen zich dan ook graag van de retorische gemeenplaats van het taboe- door hun tegenstanders angstvallig in stand gehouden, door henzelf moedig doorbroken.
Zij reserveren daarmee voor zichzelf het vermogen tot rationeel en onbevooroordeeld redeneren, terwijl hun tegenstanders in magisch denken vervallen. Idealisten zouden geloven in de kracht van ritueel taalgebruik, waarbij niet de inhoud, maar de vorm van taaluitingen cruciaal is. Idealisten, zo lijken realisten soms te suggereren, schrijven aan taal een magische kracht toe; ze doen alsof met taal werkelijkheden in het leven kunnen worden geroepen en werkelijkheden kunnen worden bezworen. Volgens idealisten zou iets niet bestaan zolang je er maar niet over praat. Vandaar hun oproep tot omzichtig taalgebruik. Rea­listen daarentegen beschouwen taal als een neutraal instrument, een middel om over de werkelijkheid te spreken, om problemen bespreek­baar te maken opdat je ze kunt beheersen en oplossen.

Ten tweede

Nieuw realisme is geen neutrale term. In het denkraam van Baukje Prins bestaan geen neutrale termen. Zij gaat er vanuit dat spreken een taalhandeling is. In het spreken wordt de werkelijkheid en de waarneming veranderd en geordend.
In het stuk waar Niemöller naar verwijst schrijft Baukje Prins op pagina 3/4:

Niettemin gaat deze constructivistische visie op de performatieve macht van taal ervan uit dat met name ons openbare taalgebruik epistemologisch noch politiek onschuldig is. In de nu volgende analyse zal ik me dan ook niet alleen richten op de diverse standpunten die in het Nederlandse debat over de multiculturele samenleving zijn ingenomen, maar ook op de verschillende discursieve genres – met inbegrip van de verschillende retorische strategieën – die zijn gebruikt om de lezer van de geldigheid van die standpunten te overtuigen. Zodoende wil ik de opkomst in kaart brengen van een bepaald discursief genre, het nieuw realisme, dat in het afgelopen decennium geleidelijk aan andere discoursen naar de marges van het publieke spreken heeft weten te dringen.

Ten derde

Het betoog waar Niemöller naar verwijst is geen studie naar de strijd tegen het multiculturalisme, maar een betoog waarin, al redenerend, het genre nieuw-realisme en hoe door deze wijze van spreken en schrijven de werkelijkheid wordt verbogen, wordt gekenschetst.
Baukje Prins schrijft in het betoog op pagina 4:

De reden om het nieuw realisme als een genre te karakteriseren vloeit voort uit de keuze om mijn discursieve analyse te richten op de performatieve effecten van het gebezigde discours; het gaat me er niet zozeer om vast te stellen hoe het discours de werkelijkheid beschrijft, maar om hoe het de werkelijkheid (mede) genereert.

Dat Niemöller zichzelf herkent in de kenschets van Baukje Prins is begrijpelijk als je naar de kenmerken die in het betoog naar voren komen kijkt.

In de eerste plaats presenteert de auteur of spreker zichzelf als iemand die de feiten onder ogen durft te zien en die openlijk spreekt over ‘waarheden’ die binnen het heersende discours zouden worden
verzwegen. ….
In de tweede plaats presenteert een nieuw realist zichzelf als woordvoerder van de ‘gewone mensen’, dat wil zeggen, van de autochtone bevolking. ….
Een derde eigenschap van nieuw realisme is de suggestie dat realiteitszin een karakteristiek aspect is van de Nederlandse nationale identiteit: Nederlander zijn staat gelijk aan open, recht door zee en realistisch zijn. …
Een vierde en laatste eigenschap van nieuw realisme is het verzet tegen ‘links’. Nieuw realisten zijn van mening dat het hoog tijd is een einde te maken aan de macht van de progressieve elite, die met zijn ‘politiek-correcte’ opvattingen over fascisme, racisme en intolerantie het publieke domein in zijn greep houdt. De veronderstelde censuur van het publieke discours door links wordt bovendien bekritiseerd omdat het gepaard gaat met een al te relativistische benadering van de waarde van de verschillende culturen.

(pag 5-7)

Tot slot, de zogenaamde monddode veenbrand

Die is er niet. Die is er al niet meer sinds de dood van Pim Fortuyn. Maar zoals het de zelfbenoemde nieuw realist betaamt, blijft Joost Niemöller doen voorkomen dat de veenbrand wel bestaat, dat de waarheden die hij verkondigt niet (mogen) worden gehoord. De werkelijkheid is echter dat het genre nieuw realisme de boventoon voert in het publieke en politieke debat. Joost Niemöller mocht dat doen bij de NCRV, maar toen zijn werkelijke motieven en racistische denkbeelden duidelijk werden, hebben ze hem eruit geknikkerd. Dat heeft niets met censuur te maken, maar met de abjecte ideeën van Joost Niemöller.