Jürgen Habermas heeft een artikel geschreven dat ik niet helemaal begrijp. Misschien hoort hij moeilijk te schrijven als filosoof zijnde. Hij noemt evenwel op zeker moment man en paard. Dat doet hij wanneer hij het over soevereiniteitsfictie heeft.
In weerwil van de feiten gaat de Bondsregering ervan uit dat alle eurolanden zelf kunnen beslissen over hun begrotings- en economisch beleid. Indien nodig, moeten ze met behulp van kredieten uit het reddingsfonds, maar in eigen regie, overheid en economie “moderniseren” en hun concurrentiepositie versterken.
Deze soevereiniteitsfictie komt de Bondsrepubliek goed uit, omdat de sterkere partners zo geen rekening hoeven te houden met negatieve effecten die het eigen beleid voor de zwakkere partners zouden kunnen hebben. (Presseurop)
Het komt erop neer dat de officiële politiek doctrine ervan uitgaat dat de eurolanden zelf hun economische politiek kunnen bepalen. Maar in de praktijk moeten ze Duitslands belang op korte termijn volgen.
Toch even memoreren dat ik over genoemde fictie al talloze malen heb geschreven.
Het lukt me niet de machinaties te volgen die her en der over EU en besluitvorming worden verteld.
Wat me aanspreekt is wat in het kader onder genoemd artikel staat: Er moet gemeenschappelijke solidariteit gecreëerd worden en het is nodig om het electoraat en de burgers van onze lidstaten (ik zelf dus) van de juiste informatie te voorzien.
“We hebben de plicht om vertrouwd te raken met de vraagstukken die alle Europeanen aangaan, met juridische procedures en instellingen; we hebben de plicht om ons op de hoogte te stellen van de complexiteit van de Europese vraagstukken en deze tendens naar een strategie van samenwerking zou als richtsnoer moeten dienen voor het publieke debat.”