Op Twitter kreeg ik de vraag hoe bedrijven iets zouden kunnen kapen wat nooit bestond. Nu zou ik wat kunnen gaan leuteren over de oorsprong, geschiedenis of betekenis van het woord democratie in theorie en praktijk, maar dat doe ik niet, daar is geen beginnen aan.
Het lijkt me beter om niet wéér een of ander analytisch betoog op te bouwen, die zijn er overal genoeg te vinden en we weten inmiddels wel dat de boel niet deugt. Misschien is het daarom beter te spreken over medezeggenschap. Je verbonden voelen met, en inspraak hebben in, je wijk, stad of dorp. Ook op nationaal en supranationaal nivo, deze planeet bewonen we met zijn allen en zijn er samen verantwoordelijk voor.
De tijd dringt, de schade dreigt onherstelbaar groot te worden, daarom hou ik een en ander liever in het hier en nu. Er wordt veel te veel geleden en kapot gemaakt op deze wereld en ik wil dat dat stopt. We moeten nu zaken gaan veranderen en niet langer mitsen en maren. Wat een praatjesmaker ben ik hè?
Laten we het “willen is kunnen” maar eens 180 graden draaien en anders gebruiken dan wat de egoïstische neoliberale uitvreters ermee bedoelen. Als we het anders willen, dan kan dat ook, maar dan moeten we niet op onze reten blijven zitten en dus aan de slag, weg met het Kannietisme. Samen zoeken naar het buitenspel zetten van de multinationals is helemaal niet zo moeilijk. Zelfs regeringen beginnen in te zien dat ze niks meer te vertellen hebben. Ze doen nu wel wat halfhartige pogingen de regie terug te krijgen, maar dat gaat niet lukken omdat het Corporatisme zich overal binnen heeft gedrongen. Onderzoeken naar belasting ontduiking bijvoorbeeld, maar regeringen hebben zelf de mazen in het net gemaakt voor die bedrijven, en durven ze nu niet meer te dichten uit angst dat die grote uitmelkers vertrekken. Ok, opzouten dan maar. Monsanto, Shell en G4S bijvoorbeeld, jullie hebben hier niets meer te zoeken. We willen jullie niet meer, we slikken de drogredenen van jullie en de regering niet meer.
Het argument is vaak dat ze zo goed zouden zijn voor de werkgelegenheid, maar ondertussen maken ze een hoop kleine bedrijven kapot en laten ze de werknemers met elkaar concurreren op de laagst mogelijke prijs voor hun arbeid. Verder geven ze ook geen moer om het milieu. Ze kunnen alleen hun winsten groot houden door arbeidskosten te drukken en geen belasting te betalen. Misschien kunnen we ook eens kijken naar onze eigen rol. Hebben we al die rommel wel nodig? En dit is heus geen pleidooi voor het afschaffen van leuke dingetjes, waarom zouden die er niet meer kunnen zijn? Ook al zo’n beeld waar we bang voor gemaakt worden: zonder de Grote Industrie zou het leven heel erg saai worden. Schei toch uit met die smoesjes.
Er zal wel een verschuiving plaats moeten vinden van het produceren van spullen die binnen de kortste keren kapot gaan, naar dingen die niet de volgende dag al op de vuilnisbelt liggen. Ambachtelijker zou je het ook kunnen noemen. Gemaakt met het oog op kwaliteit en duurzaamheid. Zelf liet ik bijvoorbeeld mijn bed maken door een timmerman, lang voor moeten sparen maar niet kapot te krijgen. Het was ook heel leuk dat te ontwerpen en erover na te denken. Ik kon zelf de goede materialen kiezen en gaan kijken hoe het bedproject vorderde, leuk toch? Dingen hoeven niet kapot te gaan. Het is een smoesje dat de wereld in elkaar zou storten als we geen producten meer zouden afnemen van die grote Stinkbedrijven.
Dan is er uiteraard ook zoiets als een geldmarkt. De banken spelen denk ik de meest kwalijke rol in het uitbuiten en uitpersen van bevolkingen. Volgende keer meer over rente, lobbygroepen en medezeggenschapsraden.
Wordt vervolgd
Corporatisme is een uitkomst van het kapitalisme. Het recht van de sterkste is van doorslag op een volledig kapitalistische markt. Vervolgens klagen dat de sterkste overblijft vind ik dan ook een zwaktebod. Vanzelfsprekend, de corporaties bezitten dit land. Natuurlijk!