De UK Independence Party is bij plaatselijke verkiezingen in Engeland aan het winnen. Blijkbaar deden zij het goed in de peilingen en nog voordat er een uitslag binnen was werd de club, met als boegbeeld de telegenieke Nigel Farage, in het zonnetje gezet op de BBC. Peilingen worden voor als evenwichtig beschouwde berichtgeving blijkbaar belangrijker gevonden dan wie er aan de verkiezingen deelnemen – of de club van George Galloway meedeed aan deze verkiezingen moest ik zelf maar even nakijken (neen, moest ik concluderen) en de Groenen konden blijkbaar ook genegeerd worden (de smoes kan hier zijn dat de partij overeenkomstig de eigen beginselen sterk gedecentraliseerd is en dus geen “partijleider” heeft, ook al heeft zij – in tegenstelling tot UKIP – een Lagerhuislid in de zeker ook telegenieke Caroline Lucas). Het maakt ook niet uit, Respect en Groenen zijn links en het Nieuws behoort rechts te zijn. Dat de BBC niet rechts is kan altijd verdedigd worden met de consequente vertegenwoordiging van een Labourfiguur tegenover een Tory of een Liberaal-Democraat (die moeten tegenwoordig ook, want ze zitten in de regering) in politieke praatprogramma’s. Dat Labour eigenlijk niets anders te bieden heeft dan de andere partijen is niet terzake, ze zijn Links, dan weet u dat. Eigenlijk is het inmiddels overal zo’n beetje het zelfde.
Het “Europese” en daarmee zo’n beetje het beschaafde gezicht van de Tories, Ken Clarke, waarschuwde bij voorbaat voor het racisme in de onafhankelijkheidspartij. Hoewel de club net als de Wildersstichting ongetwijfeld ook traditionele sociaal-democratisch georiënteerde kiezers zal lokken is zo’n rechtse lawaaipartij vooral gevaarlijk voor de Tories, die in 1973 het Verenigd Koninkrijk de EEG (toen nog) hebben binnengeloodst. Daar vallen in de eerste plaats racistische kiezers weg te halen.
Maar in het echt is er geen verschil in racisme en minachting van armen, werkloos of werkend, het verschil wat betreft UKIP (en de Wildersclub speelt die kaart ook al een tijd) is de anti-Brusselretoriek. De vorige Labourleider, Gordon Brown, had de banen voor hardwerkende Britten na aan het hart – in zijn praatjes dan. Ik heb altijd het idee dat de Hardwerkende Nederlander daarvan afgeleid is. Maar het doet er ook niet toe, want de suggestie van de Buitenlander die de kantjes er van afloopt en graag zijn of haar Handje Ophoudt Bij Onze Mooie Voorzieningen zit er in besloten. Het is overal het zelfde. Het merkwaardige is dat jammeren over hardwerkende Nederlanders of Britten toch nooit met anti-Europese retoriek tot in uiterste consequentie kan samengaan. UKIP en Wilders doen dat wel. Door hun verhaaltjes als belangrijk of belangwekkend te presenteren wordt de alternatiefloosheid van de politiek alleen extra onderstreept. Het systeem loopt vast, een drama dat de Media ons voortdurend presenteren zonder dat er zicht geboden wordt op mogelijke alternatieven. Coalitie postcommunisten met Berlusconi, waarom ook niet. Coalitie VVD-PvdA, waarom ook niet. Of waarom ook wel. Als je strafbaarstelling van “illegalen” kunt binnenhalen met de PVV als PvdA doe je dat toch gewoon. Het kan niet lang zo doorgaan maar ach, waarom eigenlijk ook dat niet…
“Maar in het echt is er geen verschil in racisme en minachting van armen, werkloos of werkend, het verschil wat betreft UKIP (en de Wildersclub speelt die kaart ook al een tijd) is de anti-Brusselretoriek.”
Dít is het cruciale dat mensen ook hier in Nederland eens heel goed moeten gaan begrijpen: dat de PVV op wie velen hun hoop (o zo ten onrechte) gevestigd heeft, een diepe minachting heeft niet alleen voor alles wat niet roomblank en autochtoon kaaskop tot in de tachtigste generatie terug is maar ook voor de armen, de zieken, de mensen die har moeten werken voor weinig geld.
Ook de anti-Brussel retoriek van dit soort clowns als Wilders en UKIP is crap. Het doet het goed aan de borreltafel maar in werkelijkheid
zijn ze voor een Europa waar het grootkapitaal zijn gang kan gaan om de winsten ongebreideld op te voeren ten koste van verder alles dat ook maar enige vorm van beschaving vertegenwoordigd.
Om dat te bereiken moet een vermeende vijand gecreeërd worden. Vroeger, voor de nazi’s waren dat de joden, voor Wilders vervullen de moslims die rol…
” Het merkwaardige is dat jammeren over hardwerkende Nederlanders of Britten toch nooit met anti-Europese retoriek tot in uiterste consequentie kan samengaan. UKIP en Wilders doen dat wel. Door hun verhaaltjes als belangrijk of belangwekkend te presenteren wordt de alternatiefloosheid van de politiek alleen extra onderstreept.”
Sterke analyse, Arnold!