Een vriendin vertelde mij onlangs dat haar man zijn eerste loon als tijdelijke werkloze had gekregen: 429,51 euro voor 9,5 dagen werk. “Ikzelf werk nog, dus we slaan er ons wel door”, zei ze. Maar wat met al die mensen die er alleen voor staan? Wat met gezinnen waarin beide partners tijdelijk werkloos zijn … en dus vaak slechts één loonbrief verwijderd van armoede? Wat met mensen die niet eens een kot hébben om in te blijven?
Op 1 mei 2020 zal het precies 130 jaar geleden zijn dat de eerste ‘1 mei-actiedag’ in Europa plaatsvond. Onze ‘Dag van de Arbeid’ zal er dit jaar noodgedwongen anders uitzien, maar hij zal er niet minder strijdbaar om zijn. Normaal vieren we ‘mei-avond’ op 30 april met de kameraden, trekken we in stoet door Gent de dag nadien, luisteren we naar bevlogen toespraken en houden we een groot volksfeest achteraf. Corona maakt dat dit jaar allemaal onmogelijk. Maar dat betekent niet dat we 1 mei ongemerkt voorbij laten gaan.
Want onze strijddag voor een rechtvaardige en solidaire samenleving is meer dan ooit relevant. De coronacrisis toont iedereen hoe fier we mogen zijn op onze socialistische verworvenheden.
Het is dankzij de Sossen dat er een stevig sociaal vangnet is, waardoor de meeste mensen uit de miserie blijven. Het is dankzij de Sossen dat onze gezondheidszorg van een zeer hoge kwaliteit is. Het is dankzij de Sossen dat die gezondheidszorg ook voor iedereen betaalbaar is.
Maar de crisis drukt iedereen met de neus op de feiten: de strijd is nog niet gestreden. Steeds meer mensen krijgen de maand niet meer rond, ook al hebben ze een job. Steeds meer mensen moeten bij het OCMW aankloppen. Steeds meer kleine zelfstandigen krijgen het water aan de lippen, als ze al niet verdrinken …
In Gent zijn we daarom direct aan de slag gegaan. Onze drie rode schepenen – Rudy Coddens, Astrid De Bruycker en Annelies Storms – hebben zowat de belangrijkste bevoegdheden in deze crisis: sociaal beleid, armoedebestrijding, gezondheid, zorg, seniorenbeleid, welzijn, buurtwerk en facility management (veiligheid en de zorg voor de volksgezondheid zijn traditioneel de verantwoordelijkheid van de burgemeester). De ‘Aanvullende Financiële Hulp’, de extra centen die het OCMW aan cliënten geeft, bovenop het leefloon dat ze krijgen van de federale overheid (en dat onder de armoedegrens ligt!), wordt uitgebreid naar elke Gentenaar die de eindjes niet meer aan elkaar kan knopen. Daklozenopvang bleef gegarandeerd, door samenwerking met hostels in de stad. Het project ‘Foodsavers’, dat voedselresten ophaalt in warenhuizen en verdeelt over middenveldorganisaties, kon blijven doorgaan door de (logistieke en andere) steun door het stadsbestuur. Het nieuwe project ‘Gent Helpt’ koppelde vrijwilligers aan mensen die hulp nodig hebben. Al meer dan 2.000 Gentenaars meldden zich aan als vrijwilliger, het schoonste bewijs dat heel veel mensen nog spontaan solidair willen zijn met hun medemensen. Dat is hartverwarmend.
Gent was eind 19e eeuw de bakermat van de sociale strijd. Gent en de Gentenaars geven vandaag opnieuw het goede voorbeeld.
Jammer genoeg doen de Vlaamse en federale (nood)regering te vaak andere voorstellen. Bonnen voor tweedeverblijvers? Verhoogde druk op het personeel in woonzorgcentra? Foute keuzes, zoveel is duidelijk.
De coronacrisis toont ons twee dingen: dat je én een staat met een sterke overheid (en dito zorg- en gezondheidssector), én solidariteit onder de mensen nodig hebt, om zo’n crisis zonder te veel kleerscheuren door te komen. We kúnnen niet terug naar ‘business as usual’. Het neoliberale kapitalistische model, waarin alles moet wijken voor economische groei en hebzucht, is uitgewoond. Het is tijd voor iets anders. Het is tijd voor een menswaardig beleid dat zorg draagt voor iedereen en voor onze planeet. De wereld na corona moet er een zijn van meer samenwerking in plaats van ‘ieder voor zich’.
Daarom zullen wij, op 1 mei en daarna, pleiten voor goede arbeidsvoorwaarden voor het zorgpersoneel en alle mensen die een essentieel beroep uitoefenen. Zodat de mensen die vandaag ons land recht houden de erkenning krijgen die ze verdienen. Daarom zullen wij, op 1 mei en daarna, pleiten voor een eerlijke fiscaliteit, waarbij de superrijken in ons land de bijdrage leveren die ze moeten leveren, in plaats van die weg te sluizen naar belastingparadijzen.
De auteur, Emilie Peeters, is Politiek Voorzitter sp.a Gent.
– Overgenomen van De Wereld Morgen
