Omdat wij niet de vrijheid van één groep willen vieren als dit ten koste gaat van de vrijheid van andere groepen.
Wat is er aan de hand? Waar de Pride ooit begon als een beweging die voor vrijheid vocht, is het tegenwoordig uitgegroeid tot een feest dat draait om commercie en geld. Een viering waar bovendien bepaalde bedrijven en politieke partijen aan meedoen die niets met deze ‘vrijheidsstrijd’ te maken hebben. Voor ons is er namelijk geen Pride in wapenhandel en in de bouw van vernietigende pijpleidingen zoals ING die financiert. Er is geen Pride in het etnisch profileren van jongeren van kleur door de politie, of in het meevechten in grondstoffenoorlogen. En er is zeker geen Pride in het racisme en het nationalisme van de VVD. Net als in de tijden van Stonewall is onze Pride intersectioneel: wij kunnen niet de vrijheid van een bepaalde groep vieren als die ten koste gaat van de vrijheid van andere groepen.
Daarbij zien we ook hoe LHBTQI+-rechten worden gebruikt voor een racistische, populistische en extreem rechtse hetze tegen moslims en vluchtelingen. Zij zouden ‘onze waarden’ bedreigen. Dit homonationalisme is misplaatst, omdat Nederland helemaal niet zo ’tolerant’ is en veel witte mensen discrimineren op basis van seksualiteit en genderidentiteit. LHBTQI+ vluchtelingen worden, net als veel andere mensen die vluchten voor armoede of oorlog, zonder pardon gedeporteerd. Bovendien wordt er in veel niet-westerse landen ook strijd geleverd tegen onderdrukking op basis van seksualiteit en gender, en zijn er daar ook mensen die zich niet in de dominante seksualiteits- en genderhokjes willen laten plaatsen. Mensen die LHBTQI+ rechten een warm hart toedragen zouden zich juist hiermee moeten verbinden in plaats van deze in te zetten in een politiek van racisme en Islamofobie.
Waar komen we vandaan? Zevenenveertig jaar geleden betekenden de Stonewall rellen in New York – onder leiding van Sylvia Rivera en Marcia P. Johnson – het begin van de huidige pride-beweging. De constante intimidatie en bedreiging door de politie, in combinatie met hun achtergestelde positie in de samenleving, was de druppel die de emmer deed overlopen. De groep die in actie kwam, bestond hoofdzakelijk uit vrouwen, transgender mensen en mensen van kleur uit de armere lagen van de bevolking.
Hoewel er sinds Stonewall belangrijke winsten zijn geboekt door de LHBTQI+ beweging, is er ook in Nederland nog een wereld te winnen als het gaat om bevrijding van hetero- en cisnormativiteit en seksisme. Door deze vormen van onderdrukking zijn mensen op straat niet veilig en worden gedwongen hun seksuele oriëntatie en genderidentiteit te verstoppen. Velen onder ons durven niet hand in hand over straat te lopen en worden geconfronteerd met homofobe opmerkingen of zelfs geweld: op straat, op school en op de werkplek. Stonewall leert ons dat het hierbij belangrijk is op te letten dat de mate van uitsluiting en discriminatie vaak afhankelijk is van kleur, klasse en gender. En dat we dit ‘intersectionele aandachtspunt’ mee moeten nemen in onze strijd!
Wat willen we? Deze radicale wortels van Stonewall lijken in de mainstream viering van Pride vergeten te worden. Dit is waarom we op 5 augustus – in al onze diversiteit – samen willen komen op een grote brug, tijdens de Canal Parade om te laten zien waar LHBTQI+-strijd om draait: radicale bevrijding.
We willen niet langer dat onze rechten gekaapt worden om in te zetten voor racistische politieke argumenten en homonationalisme. We willen dat de Pride weer van ons wordt, in plaats van een commercieel feest. We willen een intersectionele Pride waarbij de strijd tegen discriminatie op basis van seksualiteit en gender wordt gekoppeld aan de strijd tegen racisme, seksisme, klasse- en andere vormen van uitsluiting. Omdat wij de vrijheid van één groep niet willen vieren door anderen te onderdrukken. Daarom reclaimen wij op deze dag onze Pride en brengen we het terug naar de strijd voor onze bevrijding.
