Waarheen kunt u gaan?

U kent de redenering: als het er op aankomt dan weet ik zeker dat ik kan onderduiken bij… en dan volgt er een naam van iemand van wie ik vrij zeker weet dat je daar nou juist niet bij moet onderduiken. Of omdat hij/zij bij de eersten (tweeden) hoort die “ze” zullen komen halen of omdat diegene nu al bij de fouten hoort. Dat laatste zou misschien kunnen helpen: daar zoeken “ze” niet bij.

Zullen “ze” komen zoeken? Voor mij die “ze” al twee keer langs heeft gehad is het een tamelijk hypothetische vraag. “Ze” zijn al jaren paraat, “ze” zijn nooit weggeweest. Maar “ze” is tot nu toe de christen-sociaal-liberaal-democratische orde van liefhebbers van broodjes kroket, van tobberige lieverds die etnisch gaan registreren en de grenzen willen sluiten voor armoedzaaiers “uit het oosten”, de cultuurdragers die aan gevangenen een rekening presenteren zodat ze meteen weer uit dealen of stelen kunnen gaan. De orde van de Ophalers is er al lang, en de onderduik evenzeer – wees maar een “illegale” fietser zonder achterlicht en de onbeperkte detentie al dan niet in een isoleercel wacht u.

Beseft u het nog steeds niet? Wilders zegt wat Verhagen, Zijlstra, Asscher en de rest denken. Ze doen ook naar wat Wilders zegt, alleen verschilt hun praatje. Ze zijn nog net niet zo ordinair, ook al komen Teeven en Zijlstra al aardig in de buurt, Wilders komt tenslotte van dat nest. En zelfs al dachten ze niet zo – “onderduiken” is een begrip waar u allang bij stil moet staan onder een staat die al dan niet via Washington al uw gangen en uitingen nagaat en opslaat, van uw kassabonnetje tot uw liefdesleven (“K. legde de hoorn verkeerd op de haak zodat we konden horen wat er gebeurde” – ik heb het in een tapverslag over mijzelf mogen lezen, en gelooft u nu echt dat die hoorn “verkeerd was weggelegd”?)

Als u moet onderduiken is het voor de mogelijke knokploegen die de wildersisten organiseren. Dat is niet de geüniformeerde knokploeg, direct of indirect in dienst van de staat, maar het ongeregelde geregelde tuig dat zich vorige week zaterdag voor het eerst als aanhang van Wilders heeft gepresenteerd op straat. Het is een teken aan de wand dat Wilders zich er niet van distantieert. Overigens is het wildersisme, net als de Gouden Dageraad in Griekenland, allang diep doorgedrongen in de politie dus het verschil is marginaal.

“Als ik moet onderduiken” is trouwens hoe dan ook een potsierlijke uitdrukking. Voor de wildersistische knokploegen zijn moslims waarschijnlijk het eerste en grootste doelwit. We/ze mogen van geluk spreken dat ze met betrekkelijk velen zijn, en te hopen is dat men de rangen kan sluiten. Onderduiken is niet of nauwelijks aan de orde. Brandstichting in moskeeën, scholen, belediging of aanranding van willekeurige passanten – alles gebeurt al, op kleine schaal. “Als ik moet onderduiken” is al lang niet meer aan de orde. Niemand weet of hij of zij echt moet of kan onderduiken. En de praktijk van ’40-’45 leert met terugwerkende kracht dat je niet van tevoren kunt weten bij wie je veilig bent.
Toch zal de lofzang op Deze of Gene (“daar zou ik zeker bij kunnen onderduiken”) wel niet verstommen. Tenslotte is het voor beide partijen vooral een statussymbool.