Die Würde des Menschen ist unantastbar. Sie zu achten und zu schützen ist Verpflichtung aller staatlichen Gewalt.
[Art. 1, Abs. 1 GG] {Duitse grondwet}
Een van m’n oudste vrienden, die ik meer dan 30 jaar kende, kreeg, na vele verkeerde diagnoses, te horen dat hij PSP had en niet lang meer te leven. Na vele, vele gesprekken met z’n vrouw en 4 deskundigen, heeft hij uiteindelijk besloten om een einde aan z’n leven te maken. De totale aftakeling, het onmenselijke bestaan wilde hij niet mee maken en nu kon hij, nog goed van geest, een beslissing maken, die in de toekomst niet meer gemaakt zou kunnen worden. Op de dag van zijn afscheid heeft hij z’n lievelingsmuziek gedraaid, gedanst met z’n vrouw en de deur voor de twee artsen geopend. Na een kort gesprek is hij met de artsen en z’n vrouw naar boven gegaan, op bed gaan liggen en vredig in de leeftijd van 56 jaar overleden.
De waardigheid van de mensen is onaantastbaar, staat er in de Duitse grondwet, alleen is niet duidelijk omschreven, wat waardigheid precies inhoud – dat kan tot problemen leiden. De Duitse staat heeft de plicht deze, de waardigheid van de mensen, te achten en te beschutten.
In Duitsland komen jaarlijks een kleine 10.000 zelfmoorden voor, waarbij 4000 zelfmoorden voor rekening komen van personen boven de 65 jaar. Onder zelfmoord onder ouderen wordt verstaan, zelfmoord door ophanging, inname van een cocktail aan pillen of als er een pistool ter hand genomen wordt. Alle andere gevallen, om het staken van eten en drinken maar te noemen, komt niet als zelfmoord in de statistieken. In het verkeer (ik geef hier de Duitse cijfers) komen 3827 mensen jaarlijks om, door geweld 578 mensen, door illegale drugs 944 en door Aids 550 mensen.
Waardigheid.
Ik kan me als de dag van vandaag herinneren, dat ik ’n paar jaar geleden in het ziekenhuis lag. Na de ingreep, die toch wel aardig wat risico’s kent en binnen ’n jaar na die ingreep overlijden er mensen alsnog, mocht ik me wel iets bewegen (ik mocht m’n benen optrekken), maar niet uit bed. Om me van de vele vloeistoffen te ontdoen die me tijdens de ingreep waren toegediend, had ik enorme aandrang; daartoe was me een urinaal gegeven. Die zat binnen ’n uur dan toch niet helemaal vol, maar was aardig gevuld. Omdat de verpleegsters ergens anders druk doende waren, heb ik niet om ’n lege urinaal gevraagd, wat tot gevolg had, dat ik het urinaal niet recht genoeg hield en zodoende een groot deel van de urine in m’n bed kwam. Ik voelde me zo ziek en dit vond ik zo ontzettend vies, maar ik kon er niets aan doen. Gebeld om ’n verpleegster, die uiteindelijk m’n benen wat af veegde waar de grootste plens overheen was gegaan (gelukkig geen pyjamabroek aan, maar m’n onderbroek was wel nat) en werd er over de grote, natte plek in bed een andere deken gelegd, waarop ik zo de nacht moest doorbrengen. Als ik gezond was geweest, dan was het niet erg geweest, was ik opgestaan, onder de douche gegaan en had het bed verschoond. Maar ik was ziek, alleen al ziek van de ingreep en ik moest de nacht maar doorbrengen op die urinelappen.
Dat doet me hieraan denken. Het afhankelijk zijn van anderen, van professionals, tast de waardigheid van mensen hoe dan ook aan (alleen al het gemis van persoonlijk beslissingsrecht; in plaats daarvan een dagindeling van een instituut, al is het maar het afwachten, wanneer het eten gebracht wordt), hoewel je soms op een punt kunt komen, dat er niets anders op zit, dan de hulp van buitenstaanders te aanvaarden. De hulp van buren of van familieleden die niet meer thuis wonen, is voor mij onaanvaardbaar en als de zorg onder mijn maatstaf van ‘menswaardig zijn’ komt (wat ik vroegtijdig zal aangeven), is dat voor mij ook onaanvaardbaar. Dan blijft er maar één mogelijkheid open en ik hoop dan, dat ik professionele hulp krijg of dat ik de goede informatie heb om het tot een menswaardig einde te kunnen brengen.
Ich würde als Journalist gerne aufklären und daher einen Film zeigen, in dem wir nüchtern darlegen, welche angeblich guten Methoden des Selbstmordes in Wirklichkeit nicht geeignet sind und einen schmerzhaften und grausamem Todeskampf zur Folge haben. Leider ist dies aufgrund des Werther-Effekts (der Nachahmung, die erst durch den Bericht in Gang gesetzt wird) nicht möglich – weshalb ein wesentlicher Teil der Diskussion über das selbstbestimmte Sterben weiterhin im Dunkeln bleibt. Das hat zur Folge, dass Legenden und Mythen weiterhin die Runde machen. Vieles bleibt weiterhin im Dunkeln “Suizid im Alter” – Gedanken dazu von Gert Scobel
Mijn vriend is het gelukt, of het mij lukt, met een levensbedreigende ziekte, moet ik maar afwachten. De voortekenen geven niet veel hoop.
Hier een documentaire, waar ook feiten, die ik hierboven ten dele heb gebruikt, genoemd worden. Duitstalig.
