Ok, omdat er werkelijk he-le-maal geen ander nieuws is, dan nu ook op Krapuul in godsnaam ook maar eens een artikel over voetbal.
Een van mijn vroegste herinneringen aan voetbal is dat ik eens door mijn broer meegenomen werd naar een voetbalwedstrijd MVV – ADO in Maastricht, in de vroege jaren zeventig. ADO-verdediger Theo van de Burg schopte een MVV’er onderuit. Dit was overigens in de gloriedagen van MVV, met de grillige Willie Brokamp, die het zelfs eens tot het nationale elftal schopte. “Hé, kale!” riep mijn veertienjarige broer dapper, “je moet je broek ophalen!” riep ik er achteraan (dat was destijds een ‘grap’ die rondging). Ja hoor eens, ik was amper tien, mijn gevoel voor humor was nog niet helemaal up to scratch.
Overigens ben ikzelf in Rijswijk (ZH) geboren en verhuisden we pas op mijn vijfde naar Zuid-Limburg. Specifiek Limburgs heb ik me nooit gevoeld, ik versta Limburgs uitstekend maar heb het nooit gesproken, met mijn Maastrichtse moeder maar Haagse vader. In zoverre was dit wel een mooie wedstrijd om bij te wonen, besef ik nu, maar voelde het destijds niet zo.
Onze oudere, zestienjarige, neef keek echter wat nerveus om zich heen naar eventuele Hagenezen, want dit was nog vóór de tijd van gescheiden vakken. Ook was het een staanplaats die we hadden, en ik herinner me erg moe te worden na verloop van tijd.
De WK finale van 1974 herinner ik mij vaag; ik keek ongeïnteresseerd mee, maar herinner me mijn broer die “NEE HÈ!!!” riep toen Duitsland die fatale penalty toegewezen kreeg. 1978 herinner ik me veel beter, want tegen die tijd was ik door mijn broer ook in sport, met name wielrennen en voetbal, geïnteresseerd geraakt. Het was een tijd dat Nederland in feite enorm goed presteerde in die sporten, maar er wel altijd nèt naast zat. Enfin, het was in feite een prachtige finale, Argentinië – Nederland in 1978, maar niet als je wou dat Nederland won. Laat ik volstaan met te zeggen dat de lichtschakelaar in de hal nooit meer de oude is geweest sinds mijn broer die bediende op weg naar zijn kamer na het eindsignaal.
Iets van de onvermijdelijke oneerlijkheid van het leven begon op die avond tot mij door te dringen.
Wordt vervolgd
