In oktober 1972 werd plotseling het Engelstalige programmadeel van Radio Nordsee International afgekapt door John de Mol sr. Het werd een zielloos station in de avond, en men kon zich afvragen of de Nederlandse ploeg op dit onderkruiperswerk zat te wachten.
Al snel kwam het Engelstalige smaldeel terug (er moet een hoop Nederlandstalige bagger overboord gegooid zijn door de boze deejays) en Don Allen, voorheen van Caroline, dook op als senior deejay/programmaleider.
De goede ziel sprak een commercial-achtige spot in voor de Doobie Brothers, waarmee RNI opnieuw “op de kaart gezet” zou moeten zijn.
Heerlijk naïef, hij leek te denken dat het echt broers waren. Of was ik naïef dat ik dat geloofde? Bedenk ik nu. En de single van die dagen was deze.
Don’t you feel it growing, day by day
People getting ready for the news
Some are happy, some are sad
Oh, we got to let the music play
What the people need
Is a way to make ‘em smile
It ain’t so hard to do if you know how
Gotta get a message
Get it on through
Oh now mama, don’t you ask me why
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
All the time
Well I know, you know better
Everything I say
Meet me in the country for a day
We’ll be happy
And we’ll dance
Oh, we’re gonna dance our blues away
And if I’m feeling good to you
And you’re feeling good to me
There ain’t nothing we can’t do or say
Feeling good, feeling fine
Oh, baby, let the music play
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
All the time
Like a lazy flowing river
Surrounding castles in the sky
And the crowd is growing bigger
Listening for the happy sounds
And I got to let them fly
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
All the time
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
Whoa listen to the music
All the time
Op Radio 100 heb ik een keer het ogenblik van de Verboden Muziek gevierd. Twee draaitafels, twee cassettespeler, twee cd-spelers, dus zes kanalen om nummers door elkaar te spelen in een muzikaal pandemonium. Zou je denken. Maar het vinyl van dit nummer knalde overal bovenuit. Luister naar de muziek!
En laatst speurde ik een half jaar Britse topzoveels na om te zien wanneer Jon Pertwee met Who is the doctor? een hit was.
Helemaal niet dus. Ook dit nummer kende ik van de Engelse RNI. En het viel mij ook op dat tussen alle rotzooi en rereleases ook de Doobie Brothers niet opdoken. Dat was een nog grotere verrassing. Vandaar dus dat ik ze nu zonder schroom opzet.
