Toen de hashtag-campagne op gang kwam, was regisseur Jan Verheyen er als de kippen bij om een eventueel brandje te blussen: “Vlaanderen is Hollywood niet: we hebben hier geen Weinsteins!” (DM, 19/10) Opvallend toch, hoe regisseurs die zo naar Hollywood hunkeren nu snel het verschil benadrukken? ”Die vergelijking gaat niet op, ik vind de huidige hysterie met verdachtmakingen en insinuaties ongepast.”
Hysterie?
Hopla. ‘Hysterie’, het woord is gevallen. ‘Die vrouwen met hun aanstellerij!’, dat denk je er zelf maar even bij. Nochtans is de spontane #metoo-campagne erg waardevol omdat ze een taboe voor het voetlicht brengt.
De eenzaamheid als slachtoffer is groot. Dikwijls zijn het ook andere vrouwen die zo’n wantoestanden wegredeneren, omdat ze zelf al jaren lijdend voorwerp zijn van machtsrelaties.
Door een mix van cognitieve dissonantie en overlevingsdrang verdiept het slachtofferschap. Want het zou allemaal normaal zijn. ‘Doe niet zo preuts.’ In creatieve milieus moet je jezelf kunnen bevrijden, grenzen aftasten, in naam van de kunst! Seks, drugs en rock-n-roll.
Dan zijn er ook nog mannen die graag de rollen omkeren. Ex-decaan Willem Elias (VUB), bijvoorbeeld, presteerde het een tijdje na zijn verkrachtingsuitspraken (waarbij een slachtoffer de schuld van de zelfmoord van Steve Stevaert in de schoenen geschoven kreeg) om ondanks zijn losse handjes zichzelf als slachtoffer te profileren: ‘ik ben als voodoopop gebruikt.’ (Knack, 11/10/16) Over hysterie gesproken.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
