Gisteren vond het langverwachte 60-minutes interview door Anderson Cooper met pornoster Stormy Daniels (hier verder aangeduid als Stephanie Clifford) plaats:
De meeste details waren al eerder uitgelekt, maar hier werden ze dan nog eens uitgebreid opgedist op prime time, in een sinds vele jaren nationaal bekend en prominent televisieprogramma.
Die details waren onsmakelijk en bepaald ongemakkelijk om aan te horen op zekere momenten (zie het bovenstaande fragment). Zeer ongemakkelijk was bijvoorbeeld om te moeten lezen dat Trump haar verteld had dat ze hem aan zijn dochter deed denken. En vervolgens heb je dus geslachtsgemeenschap met iemand die je aan je dochter doet denken. Hij zou dat trouwens ook al van het voormalig Playboymodel Karen McDougal gezegd hebben met wie hij zo’n tien jaar geleden seks had terwijl hij ook toen al met Melania getrouwd was. Nee, hier is verder helemaal niets abnormaals aan de hand hoor.
Vergeleken daarbij viel het – inmiddels al bekende – incident dat hij door Clifford gespanked was met een Forbes tijdschrift met zijn beeltenis erop totaal in het niet (dat was trouwens Daniels’ idee, omdat ze hem schandalig ijdel vond in het betreffende artikel. De vrouw heeft bepaald gevoel voor humor).
Hoe walgelijk echter ook, dit zijn allemaal privé-details die ons in feite niets aangaan. Het is in die zin vergelijkbaar met de zaak Bill Clinton. Zijn dit soort buitenechtelijke activiteiten van het soort waarvan je wilt dat een president zich eraan overgeeft? Nee. Zou het zijn kansen op verkiezing tot president beschadigd hebben? Waarschijnlijk wel, alhoewel je je dat kunt afvragen, als je ziet ondanks welke schandalige uitspraken en handelingen hij niettemin gekozen werd (het belachelijk maken van een gehandicapte, het smalen over een Gold Starfamilie – de ouders van een gesneuvelde militair – het pussy-grab filmpje, allemaal zaken die in normale omstandigheden stuk voor stuk al fataal voor een verkiezingscampagne zouden zijn geweest). De man en een belangrijk deel van zijn aanhang ontberen elk schaamtegevoel.
Maar moet hij ervoor afgezet worden? Het kan natuurlijk wel – in een parlementair systeem als het onze zou een en ander wel degelijk tot een motie van wantrouwen leiden, of zou de persoon zelf uit onhoudbare schaamte al opstappen, maar er zijn geen wetten overtreden wat die affaires zelf betreft, dus een juridische noodzaak is er wat dat betreft niet. In principe kan een dergelijk iemand als president zelfs zeer competent zijn. Trump is dat nu toevallig bepaald niet, maar Clinton was dat wel. De poging tot afzetten van Clinton werd dan ook niet ondernomen op basis van zijn handelingen met Monica Lewinsky in het Oval Office, maar vanwege het feit dat hij er meineed over had gepleegd.
Er zijn twee zaken die juridisch echter wel degelijk relevant zijn. Ten eerste stelt Clifford dat ze in 2011, toen de kwestie weer naar boven begon te komen en zij een interview overwoog met een tijdschrift, op een parkeerplaats bedreigd is door een man, die haar zei de zaak Trump te laten rusten, en na een blik op haar dochtertje geworpen te hebben zei dat het toch erg zou zijn als de moeder van zo’n leuk meisje iets zou overkomen.
Het is volgens Clifford daarom dat ze later ook besloot akkoord te gaan met het voorstel door Michael Cohen gedaan, in 2016 tijdens de Trumpcampagne, om tegen betaling van 130.000 dollar verder het zwijgen ertoe te doen. Ze kreeg sterk de indruk geen keuze te hebben. Het zal waarschijnlijk niet mogelijk blijken (alhoewel Clifford beweert de man direct te kunnen herkennen mocht ze hem weer zien), maar als Trump gekoppeld kan worden aan die bedreiging is het wel degelijk einde verhaal voor Trump, dunkt me. Dan zou de president immers opdracht tot bedreiging gegeven hebben.
En bij die betaling ligt het tweede probleem. Trumps advocaat Michael Cohen beweert dat hij die betaling uit eigen zak gedaan heeft ‘uit liefde voor de president’, en ook omdat ‘onwaarheden wel degelijk schadelijk kunnen zijn’. Doorgaans span je dan echter een rechtszaak aan, in plaats van dat je iemand geld aanbiedt. Dat gelooft natuurlijk geen mens, dat was bedoeld om Trump af te schermen (alhoewel hij postpapier van de Trump Organization gebruikte bij de betreffende correspondentie). Maar als hij bij zijn verhaal blijft loopt hij gevaar aangeklaagd en uit zijn ambt gezet te worden wegens een illegale, veel te hoge particuliere bijdrage aan een campagne (slechts 2700 dollar is maximaal toegestaan). Als de rechter althans beslist dat het als een campagnebijdrage gezien moet worden. De zaak is al in onderzoek. Als Trump hem terugbetaald heeft komt hij er wellicht mee weg, maar in dat geval heeft Trump die storting weer niet gemeld, wat ook had gemoeten.
Opvallend is overigens vooral dat Clifford dit allemaal zomaar op TV durft te zeggen. Je beweert dat soort zaken niet zo makkelijk over een steenrijke, wraakzuchtige klootzak als Trump die bovendien nog president is ook, en je helemaal kapot kan maken. De zelfverzekerdheid waarmee dit gebeurt doet vermoeden dat zij en haar advocaat Michael Avenatti weten dat ze het verhaal kunnen bewijzen of om andere redenen niets te duchten hebben van Trump. Volgens Avenatti zit dat bewijs er overigens inderdaad aan te komen .
