Klassieker dan A Whiter Shade Of Pale wordt het niet. De song verscheen in het voorjaar van 1967, net vóór de Summer of Love. Procol Harum (vernoemd naar de kat van een vriend van de band) was een van de eerste bands die klassieke muziek mengde met rock, een eer die ze moet delen met de Moody Blues, die nét iets later in datzelfde jaar Days Of Future Passed produceerden.
De muziek is geschreven door zanger Gary Brooker, die daarbij naar verluid stevig geïnspireerd werd door Bach’s Derde Orkestsuite. Zelf hoor ik het niet, maar ik geef onmiddellijk toe dat de sfeer van de song sterk doet denken aan Bach.
God mag weten waar de obscure tekst over handelt. De helft van de pret bij A Whiter Shade Of Pale is de eeuwige discussie over de vraag waar dit in godsnaam over gaat. Zelf geef ik de voorkeur aan de interpretatie dat de song handelt over een feestje waar de zanger geleidelijk dronken wordt en uiteindelijk onder ogen moet zien dat de relatie met zijn vrouw/vriendin stuk is gelopen. Geen idee of die interpretatie klopt.
We skipped the light fandango
Turned cartwheels ‘cross the floor
I was feeling kinda seasick
But the crowd called out for more
The room was humming harder
As the ceiling flew away
When we called out for another drink
The waiter brought a tray
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face, at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale
[Bridge]
She said, there is no reason
And the truth is plain to see’
But I wandered through my playing cards
And would not let her be
One of sixteen vestal virgins
Who were leaving for the coast
And although my eyes were open
They might have just as well’ve been closed
And so it was that later
That her face at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale
As the miller told his tale
And so it was that later
As the miller told his tale
That her face at first just ghostly
Turned a whiter shade of pale
