Sonic Youth kwam voort uit de New Yorkse no wave scene. De meeste muziek uit die scene vind ik niet om aan te horen – op hun eigen wijze zijn Lydia Lunch en de Swans al net zo ondraaglijk pretentieus als Rick Wakeman en Keith Emerson – maar Sonic Youth is wel te doen. Niet dat ik meteen een heel album van de band af zal luisteren, maar hun songs hebben soms zowaar een begin, een midden en een einde. Een enkele keer heeft een song zelfs een refrein, zoals in Teenage Riot. Hoe dan ook: in een historisch overzicht mag de New Yorkse no wave scene niet ontbreken en Sonic Youth is dan nog wel draaglijk. Ik heb geen enkel idee waar deze song over gaat. Áls ie al ergens over gaat, wat ik betwijfel. Geen tekst dus, want dat lijkt me overbodig bij een song die nergens over gaat.
