Blondie beschikte met het voormalige Playboy model Debbie Harry ongetwijfeld over de meest fotogenieke vocalist(e) van alle punkbands. Muzikaal werd de band meer beïnvloed door jaren ’60 bands als The Shirelles en The Ronettes dan door The Stooges, maar in 1977 werd een strakke, goed in het gehoor liggende popsong al snel gekwalificeerd als “punk”. Wanneer je dan ook nog de New Yorker punktempel CBGB’s als basis had, was de link snel gelegd.
Blondie was de met afstand meest succesvolle punkband. Dat had natuurlijk alles te maken met het uiterlijk en het charisma van Debbie Harry, maar toch ook met de muzikale kwaliteiten van de band. Gedurende enkele jaren produceerde Blondie de ene pefecte popsingle na de andere. Blondie – ooit een hechte eenheid – viel uiteen doordat de buitenwereld de rest van de groep steeds meer ging zien als het begeleidingsbandje van Debbie. Uiteindelijk moet het oordeel over Debbie en Chris Stein waarschijnlijk luiden dat ze in een oude val getrapt zijn: toen het succes kwam, kwam het op de voorwaarden van de platenmaatschappij, niet op hun eigen voorwaarden. De band – inclusief Debbie zelf – stond toe dat Debbie werd gepresenteerd als een blonde sexbom. Daarmee werd van zowel Debbie – een intelligente, sterke songwriter en voortreffelijk actrice – als van de band een karikatuur gemaakt. Blondie is aan haar eigen image en de daaruit voortvloeiende spanningen ten onder gegaan.
Hier een vroege opname van Blondie uit 1975 in CBGB’s, met een versie van Femme Fatale van de Velvets.
https://www.youtube.com/watch?v=p7oFoXh_95E
Twee jaar later, ook in CBGB’s. Op weg naar de roem
