Het is correct om mensen te helpen, voorzichtig met ze om te springen, ze te behandelen zoals jij behandeld wilt worden. Het is correct om niet alles te vertrappen, niet te vertrappen, nooit te vertrappen. Het is correct om je omgeving te respecteren, niet meteen overal een oordeel over te hebben, eerst te kijken en te studeren. Het is correct om oog te hebben voor de natuur, het evenwicht tussen mens en natuur te willen behouden of zo nodig te herstellen. Het is correct de culturele verschillen tussen mensen niet te verbinden aan oordelen, ze te beschouwen als opgedrongen erfenis, het is correct verschillen proberen te begrijpen.
Deze correctheid heeft niets te maken met politiek, heeft ook niets te maken met fatsoen. Het is een correctheid die voortkomt uit het een diep gevoeld universeel idee: dat we allemaal mensen zijn en het niet kunnen helpen dat de één zus is opgevoed en de ander zo, dat de één is opgegroeid in een rijke wereld, de ander in een arme. Je zou het beschaving kunnen noemen, universele beschaving.
Politieke correctheid is iets anders, het is een retorische spitsvondigheid, enkel uitgevonden om aandacht te genereren voor rechtse thema’s door linkse thema’s (met name solidariteit) af te branden. Als we sommige columnisten mogen geloven bestaat politieke correctheid alleen bij links en is het een doodzonde. Framing & blaming: het strafhokje. Als de kaart ‘politieke correctheid’ wordt getrokken gaat het voornamelijk om het vraagstuk van de immigratie en de al dan niet mislukte inburgering van ‘niet-westerse vreemdelingen’, lees: moslims, want over mensen met een andere achtergrond gaat het zelden of nooit. Als in Keulen jonge Syrische (oa) asielzoekers meisjes betasten en hun tasjes en pasjes jatten en dit wordt niet meteen van de daken geschreeuwd door betrokken bestuurders, trekt men ‘politieke correctheid’ uit de kast: de Gutmenschen verduisteren de feiten. Als een paar dagen later duidelijk wordt dat in Regensburg priesters en leraren over een aantal jaren minstens 231 koorknapen hebben aangerand, feiten die jarenlang zijn verhuld of half verzwegen, praat niemand over politieke correctheid. Waarom niet? Omdat hier geen ‘Gutmenschen’ in het geding zijn, maar vertegenwoordigers van de dominante Westerse cultuur, in dit geval prominente leden van de katholieke kerk.
De term ‘politieke correctheid’ is geen onschuldige aanduiding voor het verzwijgen van feiten om bevolkingsgroepen of belangengroepen buiten de discussie te houden, het is een welbewuste term om links op te sluiten in de Kerker van de Leugen en het rechtse verlangen om het anti-discriminatiebeginsel op te heffen te agenderen.
Framing en blaming: het strafhokje. Ga er niet binnen. Het enige wat je kunt doen is het frame en de bedoelingen die achter de term zitten, onthullen.
