De politie begeleidt u tot in de kraamkamer

Een tijdje geleden sprak ik Roel van Duijn, mede over zijn boek Diepvriesfiguur.
Het spijt hem dat er nauwelijks serieus op het boek is ingegaan, vroeg mij of ik dit alsnog wilde doen. Nu ik het hier opschrijf heb ik het gevoel dat ik dit wellicht alsnog zal doen, want u weet nu van het verzoek.

Roel van Duijn is op allerlei manieren achtervolgd door agenten van de Dienst. Hij weet niet precies wie wie is in zijn levenslijn, wie er eigenlijk onbetrouwbaar was en wie niet. Maar grotendeels, lijkt mij, heeft hij wel een idee van wie er betrouwbaar was – niet van de politie dus – en wie niet.

Ik kon hem wel aan het lachen krijgen met een vraag. De besprekingen van zijn boek over zijn ervaringen met de Dienst (of andersom) is ook makkelijk behandeld in de MSM omdat hij verhalen loslaat over liefdesaffaires. Dat willen we weten, maar niet heus (maar een serieuze pers heeft Nederland al jaren niet meer). Was hij niet bang dat hij regelmatig het bed gedeeld had met iemand die van de politie zou hebben kunnen zijn?
Nee, dat had hij nou geen ogenblik gedacht. Gelukkig maar, voor hem en voor die anderen, en ik hoop dat het klopt.

Ik ben zelf twee keer versierd door meisjes die de volgende ochtend met insinuaties kwamen. De redelijke tegenwerping dat zij het initiatief hadden genomen werkte niet, dan was ik een lokaas. Beledigend. En ik had meer te vrezen dan zij, weet ik zeker – maar ook niet veel meer.
Paranoia strikes deep, into your life it will creep.

The Art, eens een andere versie.
Ik weet nog steeds niet of de Nederlandse Dienst zo ver gaat. Hopelijk heeft Roel van Duijn gelijk.
In de VS wel – “groene” activisten kunnen op de grofste aanvallen op hun privéleven rekenen. Verraad van je echtgenote wordt beloond met strafvermindering door de FBI, en als je geen echtgenoot m/v hebt kan de FBI er zelf voor een zorgen. Ik kan dit eigenlijk niet met droge ogen neertikken.

Tom Gabel over “Anna” die zich op haar zeventiende als agente de “groene” beweging in Californië in stortte.

Er waren al eerder verhalen over Britse agenten die zich de actiescene in begeven hadden, maar dezer dagen komt er veel naar buiten. Smerissen (mannelijk steeds) die er naast hun wettige echtgenoten activistenliefdes op nahielden die smoorverliefd waren en die in deze liefde geloofden, er ook kroost aan overhielden. Hoe vertel je het je kind? Het leest het in de krant…
Het geruchtmakendste pamflet uit de Britse actiegeschiedenis, van London Greenpeace tegen McDonald’s, blijkt grotendeel geschreven door een politieman die er ook wat geliefden op nahield. Waarschijnlijk heeft deze smeris ook een bom geplaatst in een warenhuis. Als er geen gewelddadige oppositie is maken we die zelf wel. (Hij is nu eervol hoogleraar aan een befaamde universiteit, deze Bob Lambert).

Laat ik het requisitoir van George Monbiot vertaald als afsluiting voor dit ogenblik gebruiken.

Tegen het idee dat al de bevoegdheden die de staat zich aanmeet tegen de “burgers” kwaad kunnen als “de verkeerde regering aan de macht komt” stelt hij:

In verschillende gedaanten – Conservatieven, New Labour, de Coalitie – hebben we al dertig jaar de verkeerde regering. In die tijd zijn haar ondemocratische machtsmiddelen geconsolideerd. Zij is een gekozen dictatuur gaan vormen, waarin de drie belangrijkste partijen verenigd zijn in de wens een veilgheidsstaat te scheppen; oorlogen zonder aanleiding te voeren; de macht van de corporaties te verdedigen tegen de democratie; als voetveeg voor de Verenigde Staten op te treden; politieke oppositie te bestrijden tot in de slaapkamer en de kraamafdeling. We hoeven niet te wachten op de opkomst van de “verkeerde staat” om te besluiten dat massale bespieding de veiligheid, de pluraliteit en de democratie bedreigt. Op dat punt zijn we al.