Ik werk deeltijds in het onderwijs, als GON-leerkracht. Mijn job bestaat erin om blinde, slechtziende en autistische leerlingen en studenten te helpen integreren in ons onderwijs en onze maatschappij.
Op hun 21ste krijgen veel van die jongeren met een beperking recht op een uitkering. En terecht, want slechts weinigen slagen erin een volwaardige positie te verwerven op de arbeidsmarkt.
Ik wil benadrukken dat ik op mijn blote knieën dankbaar ben aan alle vakbondsmensen die gestreden hebben voor de opbouw van de sociale zekerheid. Dankzij hen is het in onze samenleving normaal dat we zorg dragen voor zij die het moeilijk hebben.
Maar… er schort wat aan het systeem, en aan de stimulansen die het geeft. De hoogte van de uitkering is afhankelijk van de graad van onzelfredzaamheid. Hoe hulpelozer en dommer mijn studenten zich voordoen bij de controle-arts, hoe meer geld ze krijgen.Jongeren die al heel hun leven het gevoel hebben dat ze minder waard zijn dan een ander, worden zo formeel gestimuleerd en bevestigd in hun minderwaardigheid.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
