Je zal maar een kind van Gisèle Pelicot zijn… of erger nog: een zoon of kleinzoon. Terwijl ik dit schrijf, komt het onderwerp weer ruim op de radio, de BBC World Service. Ze zeggen dat deze zaak de hele wereld schokt…
Of je zal maar columnist zijn en van haar generatie — In het mooiste geval moet je in de spiegel erkennen dat je misschien ooit ook wel eens iets hebt gedaan…
Daar zitten we dan. Dat Gisèle haar mans naam nog wil gebruiken… Ik kom er niet achter hoe haar meisjesnaam luidt. Volgens Bing AI zou dat Gisèle Laure Eugénie Marie Suling Fournier zijn – maar Bing wil daar geen bron voor geven. Ze heeft drie kinderen, David, Caroline en Florian, en ook enkele kleinkinderen.
Is naamswijziging in Frankrijk een optie? Twee vroegere pleegzonen van me hebben dat gedaan uit afkeer van hun afwezige vader. En die vader had niets vergelijkbaars gedaan.
Gisèles man werd gearresteerd wegens ‘upskirting’ bij de supermarkt van E. Leclercq in het nabije Carpentras in 2020. Hij was toen 67. Gisèle leefde met hem samen van 1973 tot 2021.
Het risico van de verkrachtingen door ongeveer 90 mannen was geslachtsziekte – daar had ik nog niet aan gedacht. AIDS ook dus. Maar ik maak een fout: het moet zijn ‘een’ risico…
Van de daders blijken er 37 vader te zijn. Van hen blijken er 13 in hun jeugd seksueel misbruikt te zijn. Ik vergoelijk niemand. Tegen het einde van de jaren ’80 ontdekt Dominique Pelicot dat Gisèle een minnaar heeft. Ze lossen het op. Tijdens het proces beroept Dominique zich erop, zelf als jongen meermaals verkracht te zijn.
Navrant is dat enkele daders hebben gezegd dat zij zelf ook hun vrouwen verdoven en dan verkrachten.
Dochter Caroline Darian heeft een boek over haar vader en de zaak geschreven. Zij stelt dat zij ook door hem verkracht is. Zij is ook nog naakt gefotografeerd door een verborgen camera van haar vader. Het huwelijk van haar jongste broer Florian, 38, met drie kinderen, is ingestort door wat de kinderen aanduiden als ‘de tsunami’.
Raar is ook dat deze zaak in Frankrijk bekend staat als ‘affaire-Mazan’. Dat is een boerendorpje in Zuidoost-Frankrijk, erg bergachtig, bij de Mont Ventoux, dus bij Avignon. Ben vaak in die streek geweest omdat mijn vader er verderop een huisje had.
In Mazan had de familie De Sade een kasteel, die er het eerste culturele ‘festival de Provence’ ooit organiseerde. Er leven ruim 6.000 mensen – minus twee dan. Er is een vreselijke gipsgroeve en het wordt er ’s zomers wel 44 graden… Het lijkt me een dorp om dood in te gaan. De actrice Keira Knightley heeft er een zomerhuis en trouwde er zelfs.
Macron maakt zich intussen belachelijk door op te komen voor Gérard Depardieu. En ja, ik veroorloof me hem te veroordelen omdat er tegen hem als filmster (en politiek ongeleid projectiel) klachten van verkrachting, aanranding en ander seksueel misbruik zijn ingediend.
Ik moet erbij zeggen dat ik hem als acteur heb bewonderd vanwege zijn prachtige rol als Cyrano de Bergerac (een adellijke militair in de 17de eeuw, die een te grote neus had, maar daar prachtig over kon vertellen, althans in een beroemd toneelstuk van Edmond Rostand).
Want Gérard raakte authentiek bevriend met de chansonnière Barbara (1930-1997) en was op haar begrafenis (Depardieu toonde zich een echte grote bewonderaar en is van 1948. Ik zag hem op de begrafenis op Bagneux in Parijs. Ik had de nachtbus uit Amsterdam genomen.).
Toch gaan we vooruit. Vooral de demonstrerende vrouwen vond ik mooi. En de openheid, die geheel voor rekening komt van Gisèle. En ook de aftocht van een veroordeelde dader, die dwars door de menigte moest maar nauwelijks klappen kreeg.
Toch gaan we vooruit… en nu twijfel ik alweer. Er nog veel, héél veel, te doen. Onderzoek maar eens of dat verdoven hier ook gebeurt.
– Uitgelichte afbeelding: By Guallendra – Own work, CC0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=153531302
