Trump stapt uit het klimaatakkoord van Parijs. Wat nu?
Trouw aan de wetten van een reality show had Trump de spanning opgebouwd met tweets en hints. Parijs duim omhoog of Parijs duim omlaag. Wat het ging worden, wist de hele wereld al. Maar het spektakel moest doorgaan. Nu we niet meer onze adem moeten inhouden, nu de spanning is weggevallen, nu Trump en alles waar hij voor staat, rauw en zonder kleren voor ons staat, kunnen we het uitschreeuwen: dit is het walgelijkste wat hij ons en vele generaties na ons kan aandoen.
Wie verrast is, was niet bij de pinken. Al op 13 december grabbelde Trump in de tombolaton en haalde er de naam van Rex Tillerson boven. Ex-ceo van oliegigant ExxonMobil. Multimiljonair dankzij de bonussen in de branche van de fossiele brandstoffenindustrie. Zijn vermogen wordt geschat op 150 miljoen dollar. Dat is dan zonder het aandelenpakket van ExxonMobil gerekend, goed voor nog eens 237 miljoen dollar. Wat goed is voor de olie-industrie is goed voor Trump en co.
Tillerson was nog ceo toen ExxonMobil een post-Parijs rapport uitgaf. Ook in 2040 zullen olie, gas en steenkool – samen met kernenergie de vier ruiters van de apocalyps uit de bijbel, u weet wel: het verhaal over het onheil op aarde nadat de antichrist de macht heeft gegrepen – goed zijn voor 80 procent van de vraag naar energie. Met die boodschap stelde ExxonMobil de aandeelhouders gerust. Dat terwijl de wetenschappelijke consensus duidelijk is: als we de opwarming ook maar enigszins onder de 2 graden willen houden, zullen we tegen 2050 fossielvrij moeten zijn.
Maar, hou u nu even vast, Tillerson wou niet dat de VS uit het Parijs-akkoord stapten. Waarom zou hij ook? Alles wat zwak is aan het klimaatakkoord dat in 2015 gesloten werd, is het resultaat van zijn lobbywerk. Het akkoord laat het aan individuele staten over om hun inspanningen te bepalen. De optelsom van die beloofde inspanningen levert nog altijd een opwarming van 3 graden op. En bovendien is er niets dat staten kan dwingen om zich te houden aan die beloftes.
Uiteindelijk stemden alle staten (behalve Syrië en Nicaragua) in met dat zwakke akkoord omdat men er van uitging dat een strenger akkoord toch nooit de door Republikeinen gedomineerde senaat zou passeren. (Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
