Notities van een Maagdenhuisbezetting

Een groot gezelschap is het niet, dat naar de blonde (of geblondeerde) vrouw luistert die routineus een naar mijn gevoel misbaar en niet “anders” overkomend verhaal afsteekt. Lezingen of colleges, ze worden gegeven in de centrale hal van het Maagdenhuis, februari 2015.
Als ik de trap oploop naar het bordes dat toegang verschaft word ik quasi-herkennend aangekeken door een oudere man die nadrukkelijk buiten belangrijk staat te wezen. “Kent u mij”, bits ik. “Ja, gaat het goed met u?”. Barst, oude zeur, denk ik, ik zeg niets meer.
Nu ik het opschrijf zou het Max van Weezel hebben kunnen zijn, kijk maar uit in dat weekblad. Of niet. Straks was het hem niet…

Grappig overigens – dit is mijn eerste Maagdenhuisbezetting. Ik ga niet pronken met afwezige veren, ik “was er niet bij” in 1969. Althans, ik was wel bij de vergadering in de aanpalende zaal waar werd omgeroepen dat het Maagdenhuis “nu bezet is”. Het hing wel in de lucht.
We kwamen binnen door de ruit we gaan ons Maagdenhuis niet uit (Op de wijze van “O denneboom”, op welke melodie The Red Flag ook meestal gezongen wordt).
Gek overigens, dat je soms als held en soms als stomme hippie en soms als voorbestemd voor het pluche wordt aangemerkt als je er bij was. Bij, in de zin van “in”. Nou ja, wel er bij – ik heb meegedaan aan de grote Ontzettingsdemonstratie, een zwoele nacht in mei waarin de Amsterdamse politie voor het eerst een waterkanon inzette. Er kwam een klein verfrissend machteloos straaltje uit (het water werd toen nog niet met traangas gemengd, en er zat nog zo goed als geen druk op) dus het was sport om er even onder te staan, onder die straal dan.
In de bezettingsperiode werd het enige tentamen afgenomen waarvoor ik geslaagd ben dat eerste jaar, economie. Iets wat ik niet kon of mocht missen. Beetje ironisch achteraf, vind ik wel. Samuelson, de schrijver van het handboek, was de tweede winnaar van wat men de Nobelprijs voor economie ging noemen. Deze schrijver haalt zijn schouders op. Maar goed, dat tentamen heb ik dus gehaald. Ik was geen held, ik was geen hippie en ik ben niet op pluche terechtgekomen.
Het is een misverstand dat rechtse praatjesmakers graag rondstrooien – afgezien van het verhaal dat “die bezetters geen studenten zijn” – dat “ze” dan maar helemaal niet studeren tijdens zo’n bezetting. Het tegendeel is waar. Maar ik ga verder niet over zelfervaren universitaire bezettingen schrijven nu.

Maar het is een va-et-vient deze tweede volle bezettingsdag, opvallend veel ouderen die langskomen, die wellicht op de een of andere manier getuige zijn geweest van die Eerste Enige Echte Maagdenhuisbezetting. Dit is de Tweede Enige Echte. Opsommingen van symbolische acties tussen 1969 en nu laten vooral zien dat het middel van het bezetten een flinke tijd geritualiseerd is – de CPN, die de naar buiten tredende studentenbeweging na het Maagdenhuis ging domineren, niet alleen in Amsterdam, maakte er ook echt een rite van, en het moest dan vooral “echt” overkomen. De hal is leeg, er heerst een ontspannen sfeer, in-en-uitlopen, er worden bijeenkomsten aangekondigd. De bewakingsdienst zit bij de receptie en staat mensen te woord. Er is niets grimmigs aan. Het moet niet zo worden dat het College van Bestuur denkt dat “het” wel zal doodbloeden. Zondag 1 maart is er een bijeenkomst van landelijk belang geconvoceerd in het Maagdenhuis waar alle studenten van Nederland welkom zijn om te praten over democratisering. Verbreding en als het even kan ook verdieping. Als ik een wens mag uitspreken, als overjarig medebezetter van af en toe in-en-uitlopen: bijt je niet vast op procedures. Behoud en inhoud van studierichtingen zijn belangrijker, als je die door democratisering kunt bereiken, mooi, maar het kan weer eindigen in de race naar het pluche waar Louise Gunning-Schepers prominent functiestapelaar en PvdA-lid kan zijn. Het hoeft niet. Ik ben optimistisch.

Afgelopen middag bevond ik mij in de hal met medekrapulist Huib Riethof, die wel binnen was in 1969, lid en woordvoerder van de bezettingsraad. Tussentijdse politieke verschillen tussen ons zijn al weggevallen via Krapuul.
Het is anders dan “toen”, dat is voor ons geen moeilijke conclusie, maar 1969 was ook geen beginpunt – dat lag in Nederland jaren eerder. Misschien is “2015” niet HET begin maar bouwt het voort op het wereldwijde 2011 – maar in dit opzicht is Nederland bepaald geen voorloper. En plotseling doet dit er ook niet meer toe.
Het eender en anders, daar zijn we het wel over eens. En dat de tijd van zo’n neo-regente als Gunning geweest is, misschien voelt zij het aan, misschien niet, maar soms zie je angst in die arrogante blik, en vooral veel onbegrip.
Something is happening and you don’t know what it is, do you ms.Louise?

Een week lang hebben (vooral) mijn vrouw en ik de twitterstorm ter ondersteuning van de bezettingen gestart en grotendeels van inhoud voorzien. Afgelopen avond was de animo zeer gering. In het Maagdenhuis keek en luisterde men naar muzikale acts die ik niet ken en waarvan ik eerlijk gezegd niet denk dat ik er iets aan mis. Blijkbaar waren die optredens belangrijker. Het is vrijdagavond tenslotte..
Dan slaat de vermoeidheid toe, bij deze laptopactivisten. Misschien maar even niet meer stormen.
We zien wel hoe het verder gaat. Het optimisme blijft.