Southwark (u weet best hoe men dat uitspreekt) is het Zuidelijke Werk, de verdedigingslijn aan de Theems, sinds oude tijden. Het hoort bij Londen, maar ook weer niet te zeer. Een buslijn door het zuidelijke deel van de stad, 381, verbindt Waterloo Station (bekend van de zonsondergang) met Peckham, waar de demonstraties tegen de wapenbeurs DSEI al een tijd aan de gang zijn. En Waterloo is een kleine wandeling van Westminster vandaan, waar de burcht van de Moeder Aller Parlementen aan de Theems staat. Vanwege de oproep van Owen Jones op twitter begeven we ons in de valavond derwaarts, maar de eerlijkheid gebiedt dat dit niet direct de revolutionaire massa-actie is die men zich zou kunnen voorstellen, en zoals een enkel verslag het toch nog voorstelt. Langzaam zakt de mobilisatie tegen de staatsgreep van de Pfeffel Johnson in. Hij geeft zelf ook aanleiding te denken dat de strijd in het parlement zelf plaatsvindt en dat hij verloren heeft maar zich daar niets van zal aantrekken. De komende week zal meer doen weten…
Londen is druk als metropool, en die drukte laat meteen het verschil zien met een tot een miljoenenstad uitgewoekerd Amsterdam met zijn toeristen. Sloom gedoe op straat, om de haverklap stilstaan om op een scherrempie te kijken of zomaar om zich heen te gapen wordt afgestraft door de snelheid waarmee de anderen zich voortbewegen. Ik bedoel uiteraard de voetgangers, overigens neemt het aantal fietsers ook zichtbaar toe en ook die zijn snel – maar dat zijn de meeste in Amsterdam in de spits in ieder geval ook.
Uiteraard is het een toeristenstad, maar de toerist wordt overvleugeld door doelbewust voortgaande werkenden of winkelenden. De drukte van Londen, net als die van New York, wekt energie in plaats van die uit te blussen.
En iedereen is vanzelf wereldburger. De straatmuzikanten komen ook overal vandaan. Dead Maria, die mijn hart stal met haar frêle verschijning en stem als een klok, is Noors. Ik kan haar helaas niet laten horen, de wind aan de Theems blaast zang en muziek weg.
Dat het wereldburgerdom niet te rijmen is met het xenofobe streven naar “Brexit” is haast niet meer uit te drukken. Het is niet alleen mij opgevallen dat de campagne tegen het zogenaamde antisemitisme van Labour is stilgevallen – de Tories van de Pfeffel Johnson willen graag dat kiezerssegment binnenhalen dus zwijgen de ongeveer gelijkgeschakelde kranten en de BBC plotseling. Wel laten ze weten dat Corbyn een grote nederlaag heeft geleden in het parlement door de Pfeffel Johnson alle moties tegen zich te laten verliezen. Vraag mij niet om de logica achter de redenering.
We zijn in Southwark, en op de zuidoever in wijdere zin, om genealogische naspeuringen te doen. Nee, op de begraafplaats staat er geen historicus v/m te wachten met prints en uitgetikte onleesbare stukken, à la Who do you think you are? Al heeft iemand die rondleidingen geeft wel het eerder onvindbaar lijkende graf van overgrootmoeder van Gade gevonden. Wij planten er een roosje, en wie weet, of Deo Volente, zullen we volgend jaar zien of het gedijd heeft.
Van CrossBones is maar voor tien jaar geregistreerd wie er begraven is. Eeuwenlang was het een massagraf voor armen, naamlozen, prostituees, syfileuzen, doodgeboren kinderen. London Transport had de ruimte graag willen gebruiken voor Iets Nuttigs maar inmiddels is er een tuin ter nagedachtenis van de doden ingericht op het asfalt-jaren-zeventig-stijl.
“Het volk” waar men in Westminster dezer dagen de mond van vol heeft omdat het stampvoetend Brexit eist – zeggen ze -, heeft geen gedenkplaatsen die het behoud waard gevonden worden. Onze vroegere auteur al-Bakrastani heeft daar ooit hartige woorden over gesproken (en de anarchist Rudolf Rocker ook, vernam ik later).
Southwark stond in een kwade reuk: er waarde geboefte rond, rovers en dieven, en prostituees. Als het even kon werden ze opgesloten, of met de werklozen en armlastigen opgeborgen in een werkhuis. De machtigen weten raad met wie ze als geboefte aanduiden. Gevangenzetten in een kerker die bij hoogtij op de Theems flink onderloopt, geboeid en geketend en in de hoek van de cel doet men zijn of haar behoefte. Voor huisvesting en ketening moest betaald worden. Voedsel of medicijnen moest de buitenwacht maar brengen. Wat zou de heersende klasse de gevangenissen graag weer zo organiseren.
Als Engeland (!) echt uit de EU stapt kunnen ze de voortgaande privatisering van de opsluitindustrie niet eens aan de EU wijten.
Nou, vooruit, laat ik met een andere plaquette afsluiten.
