Sommige R&B/soulklassieken hebben hun originele versie als spiritual, kerklied in een zwarte Noordamerikaanse kerk. Ik heb een paar keer een dienst mogen meemaken, mij laten overspoelen zoniet overdonderen door het koor, licht beschaamd omdat ik merkte dat de man aan de kansel zag wat er met mij gebeurde. De warmte, ontvangen worden met applaus, danken voor het welkom en weer een applaus krijgen – zulke kerkdiensten maak je niet mee in Nederland. Of in wit Nederland?
Maakt het je tot christen? Nee. Maar het maakt je wel tot iets, ik weet nog niet wat. Misschien zal ik het nooit weten.
Dit is een lied op de rand van de anonimiteit. De oudste opgetekende plaatopname is van de Eagle Jubilee Four, 1938
Eerder werd gedacht dat de Staple Singers de eersten waren. Er wordt ook verband gelegd met een plaatje van James Brown uit 1963. Natuurlijk heeft hij het motief uit de kerk, maar is het wel het zelfde nummer? In ieder geval is het dan de eerste “wereldlijke” versie. Ik vlak die van de Stones allesbehalve uit. Die heeft een andere wereldlijke tekst, maar daar ga ik hier verder niet op in.
Youtube liet mij zojuist kennismaken met deze deep gospel-uitvoering van de mij onbekende Missionary Mamie. Jaar van opname onbekend. Maar diep gaat het.
