Half juli 1973. Ik lig met flinke koorts te bed, kaakabces. Op de two-five-nine duikt er een station op dat Raodio Atlanties heet, zo spreekt Peter van Dam het althans uit, die ik toch eerder op Caroline “gewoon” Nederlands heb horen spreken. Ik bespaar u de rest van de hallucinogene scène (nou ja, ook het omroepen dat ze op 385 meter zaten, een andere, kortstondige, Carolinefrequentie). Een gesprekje met de baas van het nieuwe station, dat uitzendt vanaf het schip van Caroline, een man die in onderbroekjes handelt onder andere (“verkopen als koekjes”).
Ik heb nooit getript, maar dit moest toch in de buurt komen. Vooral toen Peter van Dam dit als eerste plaat opzette. Niet spieken bij de tekst, niet-Antwerpenaren.
Ivan Heylen, 1973
s Maandags zijn we ziek
Dinsdags zijn we moe
’s Woensdags is ’t halfweg
en ’t donderdags zijn w’aast zot
En ’s vrijdags ist de loaste
En dan drinken wons allemoal zat
(refr.)
Hier zit ne werkmens, ne werkmens, ne werkmens
A zet a hier
Maar de lochting maakt toch vele goe
Patatten en tomatten op een roe
Hier zit ne werkmens, ne werkmens, ne werkmens
A zet a hier
En dan ’s zaterdags slapen we uit
En ’s avonds naar de match
En ’t zondags eten we frieten
En dan ook nog soep
En dan tussendoor
Dan nog efkes uit de broek
(refr.)
En zo is ’t leven goe
Want god e ’t zo gemaakt
Maar ‘k en toch al gepeist
en ‘k en toch al gevloekt
‘k ad toch geiren wa meer tijd
Om te werken op mijn roe
(refr.)
Een Vlaamse kameraad legde mij later uit dat dit een parodie is op iets van Lou Reed, maar van die redenering begreep ik dan al evenmin iets. En nog niet. Alleen al de vraag wat die met moestuintjes te maken heeft…
