Jazeker: een Nederlandse journalist is gisteren gearresteerd in Berlijn. Jazeker: door de politie. Toevallig was ik erbij – want ik was het. Na bemoeienis van de ambassade in Berlijn kwam ik opeens weer vrij – zonder verhoor, foto’s of fingerprints..
We waren in ons hotel en om acht uur keek ik even uit het raam op de eerste etage. Tegenover ons is daar wat later bleek een kinderdagverblijf. Ik maakte wat foto’s van het gebouw en van voorbijgangers. Een moeder die haar kind kwam brengen zag dat ik een camera vasthield en riep of ik haar fotografeerde.
‘Vielleicht!’ antwoord ik, smart-ass als altijd. Ik heb haar en haar kind niet gefotografeerd. Kwartiertje later zagen we twee vrouwen op straat staan praten en naar ons raam kijken en wijzen. Tijdens ons ontbijt zag ik een politieauto parkeren. Ze kwamen naar me toe en zeiden dat ze een klacht hadden gekregen dat ik kinderen fotografeerde. Of ze even mijn foto’s konden bekijken. Ehhh… hoezo? NB: er staat helemaal niets ongerechtigds, letterlijk nul bloots of smerigs op mijn SD-kaart.
De dag ervoor waren we langs de Teslafabriek gereden en had ik daar foto’s gemaakt.
Het werd gedoe. Ik begreep niet welk recht ze zouden hebben om mijn volkomen onschuldige foto’s te bekijken. Ik had helaas alleen twee verouderde perskaarten bij mij. Zij werden steeds narriger, omdat ze zoals vaker gebeurt mijn lengte – 1,96 m – aanzien voor arrogantie en neerkijken op.
Toen ik even mijn tas opendeed zagen ze mijn camera en trokken die met geweld uit mijn tas. Ik probeerde hem terug te pakken – geduw en getrek, ik op de grond gevallen, man op mijn rug, handboeien om (veel te strak natuurlijk, striemen nog om mijn polsen). Af naar het bureau – met sirene. Tuurlijk. Was wel leuk om een keer mee te maken. (Er was ook een stagiaire bij, die van de bestuurder fijne macho uitleg kreeg.) Ruim kwartier pijnlijk rijden. Moet iedereen ook een keer doen, goed voor je nederigheid.
Dan het enorme politiebureau. Arrestantencel 4 bij 3 m. Fouilleren – en ja, volle greep in de kroonjuwelen. Sokken echter niet gecheckt. Ik vroeg om een advocaat en om de ambassade, en klaagde over benauwdheid wegens hartkwalen. Of er een dokter kon komen, ja, dat kon. Intussen aan hartslagmeting: bovendruk nieuw record: 212 (normaal is de helft, bij mij +20%, maar ik slik dagelijks 6 pillen, dus het gaat redelijk).
Het duurde, en ze kwamen steeds weer zeggen dat ik gefotografeerd en gefingerprint zou worden. Ik vroeg steeds weer om een dokter, en advocaat en de ambassade. Jaja. Wat later kon in de advocaat bellen – maar die kon weinig doen. Ik had mijn vriendin en collega, die er in het hotel bij was geweest, gezegd naar de ambassade te gaan. Later bleek ze dat gedaan te hebben. Er kwam intussen maar geen dokter en ik kon de ambassade niet bereiken.
Ik was om half 10 gearresteerd. Opeens werd ik om twee uur – zonder foto of fingerprinting – vrijgelaten met mijn spullen. Alleen niet met mijn camera en sd-kaart. Ik stond na wat smalle kronkelgangen opeens buiten bij een ongebruikte deur.
Mijn vriendin bleek na de eerste schrik naar de ambassade gereden te zijn. Hoewel die dicht was, en net lunchpauze had, ontvingen ze haar toch na een uur. De secretaris van dienst hoorde haar aan, en zei even te gaan bellen. Hij kwam een kwartiertje later terug en zei: “Ze laten hem zo vrij. Gaat u maar naar uw hotel.”
Dat bleek te kloppen.
Prima werk, van Corinne en ambassade!
NB: NVJ – ben 40 jaar lid, en ex-bestuurslid – ook gebeld, maar NUL reactie.
– Uitgelichte afbeelding: By Michael Wolf, Penig, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=135457692
