Een pure jazzliefhebber of -gitarist ben ik nooit geweest, vaak klinkt het me te steriel of te vlak, maar een van de jazzgitaristen die ik altijd zeer heb bewonderd is de veel te jong overleden Wes Montgomery. En als er op iemand nu de term meer-dan-drie-akkoordengitaar van toepassing is dan is hij het wel. Beroemd om zijn octaafspel, kon de man namelijk ook in complete akkoorden improviseren.
Door zijn karakteristieke techniek met zijn duim haalde hij bovendien een uniek en prachtig geluid uit zijn grote Gibson L5, en had meer dynamiek dan andere jazzgitaristen.
Hij improviseerde glashelder, er zat geen gefreak tussen:
Hier een mooie documentaire en opnames met het Pim Jacobs trio uit de jaren zestig. Wel vaker is mij opgevallen wat een goeie opnames men in de jaren zestig al kon maken, en dit is daar ook een voorbeeld van, het klinkt glashelder (op 20’00” hoor je Pim Jacobs trouwens iets vragen over ‘improvising chords’, valt me nu op!)
Iedereen die wel eens met een band in een repetitielokaal heeft gezeten weet wat voor een gekloot de simpelste overgangen of breaks al kunnen geven, en dan te zien hoe makkelijk muzikanten van dit niveau véél complexere zaken binnen een minuut oplossen is zowel inspirerend als ontmoedigend:
https://www.youtube.com/watch?v=HmUUi6wGwRA
