Meer dan Drie-Akkoorden-Gitaar du Jour: Pink Floyd

Een band die eigenlijk nòg ouder is dan alle bands die ik tot nog toe besproken heb, maar die ik pas veel later echt ben gaan waarderen, is Pink Floyd. Ze worden ook wel als een van de oervaders van de progressieve rock gezien, zij het dat ze altijd wel een wat andere stijl hebben gehad dan de zeg maar ‘klassieke’ symfonische bands zoals Yes, Genesis of Camel. Hun harmonieën en melodieën zijn vaak meer bluesgeoriënteerd dan klassiek, en hun geluiden experimenteler. Op hen is de term progressief naar mijn idee dan ook eerder van toepassing dan symfonisch, zeker in hun vroege periode (die ik niet zo goed ken, overigens).

Ik kende de band gedurende mijn puberteit dus al, maar het klikte destijds niet echt. Ik geloof dat het laat in de jaren tachtig was dat ik tijdens een van die Top 1000 uitzendingen op de radio was tegen Oudjaar, dat ik ‘Shine On You Crazy Diamond’ nog eens in alle rust hoorde, en dat toen pas het kwartje viel. Natuurlijk was het, gezien mijn obsessie, juist weer de gitarist die mijn aandacht trok, David Gilmour.

Ineens werd me de rust en het evenwicht in zijn spel duidelijk, de zorgvuldig gekozen en perfect geplaatste noten en de volledige beheersing over zijn toon. In de beperking toont zich de meester, de man speelt nooit snel. Dat komt weliswaar ook, zoals ik eens las in een interview met hem, omdat hij dat eenvoudigweg niet kan, maar als je ’s mans solo’s na probeert te spelen merk je dat het spelen van dergelijke lijnen in een weliswaar traag tempo maar met eenzelfde perfectie en beheersing minstens even moeilijk is als snel spelen. En als je wel eens live gespeeld hebt weet je dat ook het produceren van een goed geluid niet altijd even makkelijk is. Integendeel, als je die snelheid eenmaal ontwikkeld hebt, wordt het een soort van (weliswaar handig) trucje, terwijl een melodielijn mooi en goed getimed spelen altijd concentratie blijft vergen.

Toen ik gedurende 2006 gitaarles gaf, hoorde ik het eerder genoemde ‘Shine On You Crazy Diamond’ weer eens een keer op de autoradio, en toen viel me tevens op hoe die specifieke solo, in het midden van het nummer, een soort van lange, gestileerde bluessolo is, en als zodanig perfect lesmateriaal. Heel veel standaardblueslicks komen er in voorbij, maar zo helder en langzaam gespeeld en goed getimed dat het werkelijk een perfecte demonstratie is voor de enigszins gevorderde elektrische gitaarstudent.
Hieronder de studioversie, met op 5’15’’ de genoemde solo:

https://www.youtube.com/watch?v=bT7bbgsyzKc&fmt=22

Hier de ongelooflijk indrukwekkende liveversie van Comfortably Numb, met fabelachtige lichtshow, zoals door weinigen geëvenaard:

In 2011 heb ik Roger Waters met The Wall gezien in Arnhem, en nooit eerder heb ik een concert meegemaakt dat zo goed klonk en een daar zo goed op toegesneden visuele show bij had. Dat was weliswaar zonder David Gilmour, maar met de al even elegant spelende Snowy White en David Kilminster. Dat was de indrukwekkendste show die ik ooit heb meegemaakt, en ik denk dat het dat ook zal blijven.