Op de website FAIR, die Engelstalige media kritisch doorlicht verscheen op 18 april 2019 dit artikel van Alan Macleod over de berichtgeving rond de arrestatie van Julian Assange (vertaling: www.vertaalslag.blog)
Julian Assange werd op 11 april gearresteerd in de Ecuadoraanse ambassade in Londen. De in Australië geboren medeoprichter van Wikileaks zat sinds 2012 vast in het gebouw nadat hij daar zijn toevlucht had gezocht. Hij werd onmiddellijk schuldig bevonden aan het zich niet overgeven aan een Britse rechtbank en werd naar de Belmarsh-gevangenis overgebracht. Een uitlevering aan de Verenigde Staten wordt algemeen verwacht door de corporate media, die over het algemeen deze gebeurtenissen ten zeerste hebben goedgekeurd.
Andere verslaggeving was nog meer afkeurend. Meghan McCain van The View (4/11/19) verklaarde dat ze hoopt dat Assange “wegrot in de hel.” Colin Jost van Saturday Night Live (4/13/19) zei dat het “veel voldoening gaf om een internettrol weggesleept te zien worden, het zonlicht in.” Maar het was misschien wel de National Review (4/12/19) die de meest enthousiaste goedkeuring voor Assanges arrestatie uitdrukte, door hem te veroordelen voor zijn “anti-Amerikanisme, zijn antisemitisme, zijn onbehouwen persoonlijke corruptie” en voor het benadelen van de VS door zijn zijn “verachtelijke boosaardigheid”.
Zowel de Verenigde Naties als de ACLU hebben de arrestatie van Assange aan de kaak gesteld, waarbij de eerstgenoemden Zweden en het VK veroordeelden voor het ontnemen van zijn vrijheid, waarbij de VN hen heeft opgedragen om compensatie te betalen voor de vele jaren dat hij vast zat in de ambassade. Desondanks hebben media van de gevestigde orde deze situatie massaal eufemistisch beschreven als: de ‘zelfopgelegde isolatie’ van de heer Assange (CNN, 4/11/19; USA Today, 4/11/19; New York Times, 4/11/19 ), een uitdrukking die een heel ander beeld voortovert van de situatie en de verantwoordelijkheden van de verschillende betrokken partijen. The Daily Beast (4/11/19) maakte deze gevolgtrekking expliciet en beschrijft de hachelijke situatie van Assange als ‘vrijwillige opsluiting’.
Assange is een controversieel persoon die oorspronkelijk zijn toevlucht zocht in de Ecuadoraanse ambassade nadat het Britse hooggerechtshof besliste hem uit te leveren aan Zweden vanwege aanklachten wegens verkrachting. Maar het merendeel van de berichtgeving in de media bagatelliseerde dit of noemde het zelfs niet (bijv. Bloomberg, 4/11/19; National Review, 4/12/19; Daily Beast, 4/11/19), wat suggereert dat ze het niet relevant achtten.
De algemene lading van narcisme
Zijn arrestatie vierend, viel The Week (4/11/19) Assange aan als een “aan waanvoorstellingen lijdende, kinderlijke narcist” die de veiligheid van alle landen ondermijnde. Een groot aantal andere media in het spectrum (Washington Post, 4/12/19, New York Times, 4/12/19, de Londense Times, 4/7/19) voorzagen hem op dezelfde manier van het label “narcist”, iemand met een “opgeblazen beeld van zijn eigen belangrijkheid”, ondanks zijn slechte “persoonlijke hygiëne”, aldus de New York Times (4/11/19).
De beschuldiging van narcisme is een veel voorkomende stijlfiguur die de vijanden van het Amerikaanse establishment, worden toegeworpen, waaronder de Venezolaanse president Hugo Chávez (National Review, 27-6-07, Economist , 13-3-13, Miami Herald, 25-07-15), Vladimir Poetin (Atlantic, 15/4/14; Guardian, 3/10/18) en zelfs Bernie Sanders (Huffington Post, 2/9/16, New York Times, 25-11-18). Het was ook precies dezelfde aanvalslinie die de media gebruikten tegen Edward Snowden, de klokkenluider die NSA-documenten lekte (bijv. New Yorker, 6/10/13; Bloomberg, 11/1/13; Chicago Tribune, 12/23/14) ), en hoe de aanklager Chelsea Manning heeft afgeschilderd tijdens haar rechtszaak, wat suggereert dat het een handige schampere opmerking is in plaats van een betrouwbare beschrijving van anti-establishmentfiguren.
Manning had de bestanden die bekend werden als de ‘Iraq War logs’ aangeboden aan zowel de Washington Post en New York Times. Echter, alleen Wikileaks besloot om ze te publiceren. De dossiers toonden bewijsmateriaal van oorlogsmisdaden van de V.S. in het Midden-Oosten, en lanceerden zowel Manning als Assange naar het wereldtoneel.
Reacties in de Britse pers
De beruchte scherpe Britse pers reageerde met onverbloemde vrolijkheid op de arrestatie van Assange. De kop op de voorpagina van de Daily Mail (4/12/19) luidde: “Dat veegt de glimlach van zijn gezicht”, en wijdde vier pagina’s aan de “val van een narcist” die werd verwijderd “uit zijn stinkende hol” om eindelijk berecht te worden. De Daily Mirror (4/11/19) beschreef hem als ‘een ongewenste gast die misbruik maakte van zijn gastvrijheid’, terwijl de Times of London (4/12/19) beweerde dat ‘niemand zou medelijden moeten hebben’ bij de ‘veel te late ontruiming’.
De Mirror (4/13/19) publiceerde ook een opiniestuk van Labour Parlementslid Jess Phillips, dat begon met de vermelding, “eindelijk, Julian Assange, ieders minst favoriete kraker, is de Ambassade van Ecuador uitgeschopt.” Ze beschreef de 47-jarige Australiër als een “chagrijnige, luidruchtige tiener.”
Links van het corporate media spectrum, beschreef de New Statesman (4/12/19) Assange als een “dement ogende gnoom.” De Glasgow Herald redactie (4/13/19) vatte de persreactie samen: “Julian Assange is geen journalist en hij is geen held, zijn berechting komt geen dag te vroeg.”
Is Assange een journalist?
De centrale vraag of Assange een journalist is, is deze week uitvoerig besproken in de corporate media. Het klinkende antwoord was “nee”.
De National Review (4/12/19) riep hem uit tot ”kleinzielige, bevooroordeelde, vijandige buitenlandse speler”; CNN (4/11/19) beschreef hem als een activist, geen journalist, en eiste dat hij “voor het gerecht zou verschijnen”. Fox News (4/12/19) noemde hem ook een activist, iemand die journalistiek gebruikt als een “vijgenblad” voor zijn roekeloze gedrag.“ Andere publicaties (Bloomberg, 4/11/19; Washington Post, 4/11/19) hielden ook graag vol dat Assange geen journalist is.
De redactie van de New York Times (4/11/19) schrijft dat terwijl de arrestatie van Assange waarschijnlijk vragen over de persvrijheid oproept, de Trumpregering het vooralsnog “goed heeft gedaan” door de “verwaarloosde bebaarde vluchteling” te beschuldigen van een “onbetwistbaar misdrijf.” Ze (de redactie van de NYT) voert aan dat er momenteel technisch gezien geen probleem met de vrijheid van meningsuiting is, omdat hij geen journalist is, maar een ”buitenlandse agent die de veiligheid van de Verenigde Staten probeert te ondermijnen door diefstal”, die een ”scherpe grens trekt tussen legitieme journalistiek en gevaarlijke cybercriminaliteit. ”
Veteraanjournalist en aanhanger van Assange John Pilger is het hiermee oneens, vaststellend dat zijn arrestatie een historisch belangrijke waarschuwing is voor “echte journalisten”, die dungezaaid zijn bij de establishment-media, die aanstoot nemen aan zijn nadruk op hun onderdanigheid aan de Elite.
Wat je mening over Assange ook is, het lijkt duidelijk dat hij vrijwel niets gemeen heeft met diegenen in invloedrijke posities in de grote media, die maar al te blij zijn om zijn ondergang gade te slaan.
