Leve de koningin!

Ik ben opgegroeid met het ‘feit’ dat je respect dient te hebben voor het uniform. Tenslotte zat opa bij de huzaren, vocht pa in Indonesië om de Nederlandse belangen veilig te stellen en was ome Jaap vrijwilliger in de Koreaanse oorlog. Koningshuizen konden niets verkeerds doen. Zo mag moe graag terugblikken op het huwelijk van de Sjah van Perzië met Farah Dibah van 1959, dat op de Nederlandse zwart-wit tv schijnbaar is uitgezonden.

Ook het huis van Oranje was heilig. Prins Bernhard was mijn held. Sinds ik hoorde dat onder zijn leiding de geallieerden Europa konden bevrijden van de Nazi’s, kon hij bij mij geen kwaad meer doen.

Ook verloste hij vele olifanten, neushoorns, gnoes en wilde zwijnen uit hun lijden. Hij leek een beetje op mijn opa, die mijn kleine katje bij zijn nek greep en zei; ”Wat heeft dat beest nou aan zijn leven, kunnen we hem niet beter doodmaken.”

Als ik in Afrika was had ik het dan ook nooit over Johan Cruijff, maar vroeg ik of ze prins Bernhard kenden. Wie schetste mijn verbazing toen ik ooit diep in de jungle een oude aristocratische Engelsman ontmoette die vertelde dat hij hem daadwerkelijk een keer ontmoet had. De aristocraat was zijn oude leven ontvlucht. Hij had de Westerse wereld achter zich gelaten, om diep in de wildernis een primitieve camping te beginnen. Wat kon die man een verhalen vertellen zeg. De man bleef net zolang vertellen tot ik diep in de nacht stomdronken, met mijn kop in een mierennest, in slaap viel .

Maar ik dwaal af. Prins Bernhard was van groot belang voor Nederland. Hij sloot lucratieve deals met het zakenleven, zoals een order voor straaljagers bij Lockheed. De toenmalige communistische regering onder leiding van Joop den Uyl verzon een verhaal over steekpenningen om de prins in diskrediet te brengen. Het was gewoon de kift dat de prins meer verdiende dan de Balkenendenorm (zakgeld Balkenende toentertijd Fl.5,75). Mijn koningsgezindheid leed hier echter niet onder.

Toen Beatrix gekroond werd in 1980, was ik erbij. Er zou ook gereld worden, onder de slagzin, ‘Geen woning geen kroning’ en zo kon ik die dag twee vliegen in één slag slaan.

Na de balkonscène op de dam spoedde ik me naar de straten achter de dam, waar het feest ook al begonnen was. Met mijn oranje hoedje op, kon ik mij moeiteloos door de pelotons ME heen wurmen, die aan het overleggen waren of ze met rubber kogels of met scherp zouden gaan schieten.

Ja, dat waren nog eens rellen. Daar kunnen ze in Helmond nog een puntje aan zuigen. Al wil ik niet badinerend doen, want die jongens doen ook hun best om eens in de Telegraaf te komen.

De grafiek van mijn koningshuisliefde heeft door de jaren heen aardig heen en weer bewogen.

Soms ging hij omhoog, als de koningin een ver land bezocht en de wilden stonden te springen en wij weer goedkope bananen kregen en dan begon er weer eentje met bomen te praten en dan ging hij weer naar beneden. Hij ging naar beneden toen ik begreep dat Bernhard corrupt was en gered moest worden door Joop den Uyl en naar boven toen Maxima kwam, die ik een lekker ding vond.

En zo bleef de grafiek stijgen en dalen.

Sinds de koningin in haar kersttoespraak liet weten dat ze Wilders een niet zo’n heel aardige man vind en zijn ideeën verwerpt, al omschreef ze het iets anders, stijgt de grafiek weer.

Natuurlijk wil Geert, vroeg of laat, van het koningshuis af, al ontkent hij dat nu vanwege de angst voor zetelverlies. Geert heeft niets met eenheid en samenleven. Die ziet meer in rassenrellen. Mocht hij ooit in staat zijn dit te bereiken, dan zal de koningin op tv verschijnen en thee schenken.

Leve de koningin!