Het laatste kwartet toch al, de tweede helft van de nrs. 2 van de lijsten-extravaganza. De afzonderlijke top-tienen met de nr.1 worden de rest van de week gepubliceerd.
Liz:
What difference does it make?, The Smiths
Rob:
Kocht Ziggy Stardust op mijn veertiende en schafte onlangs de half speed gemasterde vijftigjarige jublileumuitgave aan. How boomer can you get? Maar Bowie klinkt vijftig jaar later nog even fris als de nieuwsgierige veertienjarige Rob, op zoek naar een wereld om in weg te kruipen.
Starman, David Bowie
Suffrajet:
Oh my love, John Lennon
Arnold:
Dit zou net zo goed mijn nr.1 kunnen zijn, maar ja, knopen doorhakken enzovoort. Wilbert Harrison, de man achter de hitversie van Kansas City en van Let’s stick together, aan lager wal geraakt, een soort Nikkelen Nelis geworden die toch een plaat mocht maken vanwege zijn verleden. Het origineel van zijn bewerking in 1969-geest van laatstgenoemd nummer, Canned Heat ging er met de hit vandoor…
Hard afspelen, en dan nog een keer, en dan nog een keer…
Let’s work together, Wilbert Harrison One Man Band
– Uitgelichte afbeelding: Fair use, https://en.wikipedia.org/w/index.php?curid=12616393
