-Waarom heb je al een week niks meer geschreven?
-Ik ben depressief; al dat negativisme, ik kan er niet goed tegen.
-Dat ze jullie linkse fascisten noemen.
-Ja, ik ben een linkse fascist. Ik ga nog liever dood.
-Nee, ga maar een stukje schrijven.
-Waarover?
-Over wat dat is…
-Dat is niks.
-Wat is niks?
-Ik verdom het.
-Je verdomt wat?
-Het is onzin. Een vis op het land, een koe in de zee.
-Je kunt die vuile ratten toch de huid vol schelden.
-Tot dat niveau ga ik me niet verlagen. Spoel je mond, je gaat mensen geen ratten noemen, dat is zo min.
-Okay. Wat zijn de plannen?
-Wachten tot het ophoudt met regenen.
-En dan?
-Naar buiten. Schuurtje bouwen.
-Maar er staan al vier schuurtjes.
-Nou en? Dan staan er vijf.
-En ga je daarna weer schrijven?
-Maybe.
-Waarover?
-Iets positiefs. Al dat gezeik over Wilders. Het is water naar de zee dragen.
-Maar het moet gebeuren.
-Het is te smal, het vernauwt het bewustzijn.
-Je moet weer ergens in kunnen geloven.
-Uh, ik geloof niet.
-Een uitzicht hebben, bedoel ik.
-Dat ja. Laten we…
Aite komt binnenrazen, klepperend met de haklaarzen, wind om haar heen. Ze kijkt me brutaal aan. Wat ik toch weer aan ’t mompelen ben. Ik klap mijn iBook dicht. Mooi uitzicht. ‘Laten we…’ zeg ik.
Maar ze is al weer weg.
Laten we morgen maar opnieuw beginnen.
