De leden van ROOD, de jongerenorganisatie van de SP, hebben eind november Olaf Kemerink als nieuwe voorzitter gekozen. Dit is precies wat de SP-leiding wilde voorkomen door Kemerink onlangs te royeren. De verkiezing van Kemerink is de laatste ontwikkeling in een slepende strijd om de koers, waarin ROOD pleit voor een meer linkse politiek van onderop.
Begin november royeerde de SP zes leden. De officiële reden die de partij communiceerde, was dat de zes, naast hun SP-lidmaatschap, ook nog lid zouden zijn van een andere politieke partij. Maar de basis voor deze aantijging bleek flinterdun. De platforms waar de SP naar verwijst zijn geen partijen en de SP kon niet aantonen dat de geroyeerde leden bij deze platforms betrokken zijn. De zes weigerden om zomaar te vertrekken en hebben bezwaar aangetekend. De partijleiding voelde zich daarom genoodzaakt een verdachtmakingscampagne te voeren via haar interne kanalen en de media.
De kandidaatstelling van Kemerink was een grote zorg voor de moederpartij. De SP-leiding verslikte zich vervolgens in de veronderstelling dat de jongerenorganisatie automatisch mee zou gaan in de royementen. Want ROOD stelde Kemerink – en de twee met wie hij zich samen verkiesbaar had gesteld – op 22 november gewoon voor als kandidaat. De dag ervoor plaatste ROOD een verklaring op de website waarin de jongeren afstand nemen van de lastercampagne en het dagelijks bestuur oproepen ‘af te zien van dit soort uitspraken over onze vrienden, partijgenoten en over de werking van de democratie van ROOD.’
Kemerink publiceerde in oktober het kandidatenprogramma: ‘Een nieuwe koers. Voor een democratisch en socialistisch ROOD.’ Daarin schetst hij samen met twee andere bestuurskandidaten een visie op de jongerenorganisatie. Een greep uit de programmapunten: ROOD moet zich meer richten op socialistische scholing en het bedrijven van socialistische politiek in sociale bewegingen; de organisatorische verhouding tussen het ROOD-bestuur en SP moet worden herzien; de interne democratie moet beter; diversiteit moet hoger op de agenda en actievoeren moet politiek zijn. In juni namen de leden van ROOD al een motie aan tegen eventuele regeringsdeelname van de SP.
Interne discussies
Het programma belichaamt een deel van de al jaren gehoorde interne kritiek op de rechtse koers van de SP. De afgelopen jaren verlieten veel linkse SP’ers de partij. In 2016 schreef Kevyn Levie bij diens vertrek als voorzitter van de Rotterdamse afdeling: ‘…we zetten te weinig scherpe en creatieve acties en campagnes neer, we doen niet genoeg aan ideeënontwikkeling en onderzoek. En we voeren zelden echte interne discussie over strategie en tactiek terwijl dat meer nodig is dan ooit.’
In augustus stapte de fractievoorzitter van SP Amersfoort, Marijke Jongerman, op. Ze stelde dat mensen die de strijd tegen racisme willen voeren ‘worden weggezet als pionnen van een elite die erop uit zou zijn om via de strijd tegen racisme en discriminatie verdeeldheid te zaaien.’ De roep van ROOD voor een andere koers komt dus niet uit de lucht vallen. Op zondag 22 november rekende ROOD tevens af met het idee dat een linksere koers slechts de wens is van een kleine minderheid: het programma van de bestuurskandidaten leidde tot de verkiezing van Kemerink met een meerderheid van 75 procent.
De partijtop heeft zich volledig gecommitteerd aan de rechtse koers en laat weinig ruimte voor discussie daarover. Het lijkt erop dat de uitkomst van die zondag bewerkstelligt wat anderen in de partij eerder niet lukte, namelijk het vormen van een georganiseerde oppositie binnen de SP. In een eerste korte reactie liet het dagelijks bestuur weten dat door de verkiezing een ‘onwenselijke situatie is ontstaan’. Op 25 november ontnam zij ROOD alle toegang tot ondersteunende middelen. Afgesloten van de website, zegt ROOD op haar sociale mediakanalen dat de gekozen leden volgens hun lezing van de statuten nog lid zijn van de SP en ROOD graag de jongerenorganisatie van de SP blijft.
Partijbestuur
Dat de SP de uitkomst van de verkiezing onder geen beding zou erkennen, was te verwachten. De lastercampagne van de afgelopen weken laat zien hoe ver het bestuur bereid is te gaan. De keuze om bij Nieuwsuur een complottheorie te pitchen was niet toevallig. Partijsecretaris Arnout Hoekstra schilderde de geroyeerde leden af als gewelddadig. Het bestuur wist precies dat het hiermee de Nederlandse onderbuik direct bediende en zulke laster de aandacht zou afleiden van het politieke programma van Kemerink. De SP-leiding schroomt dus niet om te leunen op antilinkse sentimenten om leden weg te zetten als terroristen, met grote gevolgen voor de persoonlijke levens van de betrokkenen.
Dit gevaarlijke gedrag van de leiding is een bevestiging van de angst onder leden om zich uit te spreken voor een andere koers. Op 12 december vindt het partijcongres plaats waar deze leden wellicht een meerderheid pogen te krijgen voor een herroeping van de royementen. Als dat niet lukt, is het niet slechts de vraag wat ROOD vervolgens doet, maar ook wat de afdelingen doen die zich eerder verzetten tegen de royementen. Als de leiding de partij achter de royementen krijgt zonder veel verzet, dan zou dat een nederlaag betekenen voor de linkse leden.
Update: dit artikel werd geschreven voor het decembernummer van de Socialist. Sindsdien heeft het SP-bestuur een ‘feitenrelaas’ en bijbehorend ‘bijlagenboek’ gepubliceerd. Daarin wordt hun complottheorie in detail uit de doeken gedaan en wordt duidelijk dat het bestuur niet alleen een probleem heeft met deze specifieke groep dissidenten, maar met ieder lid dat een kritische houding aanneemt. Bovendien blijkt dat het bestuur een grote groep leden heeft bespioneerd.
– Overgenomen van Socialisme.nu.
Schrijver: Ramon Lambregts
