10 jaar geleden begon Krapuul met microblogs om tegengas te geven tegen het opstomend rechts-nationalisme van Wilders’ PVV en daarmee gepaard gaande demonisering van niet autochtone Nederlanders in het algemeen en moslims in het bijzonder. Het rechts-nationalisme groeide en Krapuul groeide ook. Om niet geheel de donkere tunnel van het kwaad te worden opgeslokt verbreedde Krapuul in de loop der jaren de aandachtsgebieden, maar de lezers blijven vooral massaal langs komen als we weer een rechts-nationalist cq fascist cq racist aan de paal nagelen.
Naast het plebs, hebben nu ook de meer ‘ontwikkelde’ mensen een partij gekregen waar zij zich bij kunnen aansluiten. Aan het hoofd een narcistische borealist die met de grootste onzin het wij witte mensen zijn de beste mentaliteit weet te mobiliseren en de meest extremen aan zich weet te binden.
De gematigde witte racist weet zich inmiddels genoeg vertegenwoordigd bij de conventionele partijen. Zij hebben immers een deel van de retoriek van de rechts-nationalisten overgenomen.
Helaas moet ik constateren dat dit zwarte spook inmiddels flink is doorgedrongen in vele vezels van het maatschappelijk en politieke leven. Ik zou zelfs willen stellen dat de taal van dat waar we ooit van zeiden “nie wieder” inmiddels salonfähig, zeg maar het nieuwe politiek correcte, is geworden.
Een trieste werkelijkheid…
Deze werkelijkheid heeft mij inmiddels redelijk verstomd en ik trek mij meer en meer terug in de natuur. Om eerlijk te zijn ben ik het strijden moe.
Krapuul blijft vechten dankzij de niet aflatende inzet dag in dag uit, 7 dagen per week van Arnold J. van der Kluft en Pyt van der Galiën en natuurlijk de schrijvers die hun bijdragen blijven leveren. Mijn respect gaat naar deze strijdmakkers.
Voorwaarts!
Op naar het volgende lustrum.
Mooie muziek. Ga alsjeblieft door. Ik ben het lang niet met alles eens want daar ben ik veel te links voor.