Klimaatverandering

Afgelopen maandagnacht werd ons land geteisterd door alweer de derde najaarsstorm van 2013. De wind wurmde zich piepend en fluitend mijn slapeloze hoofd in en liet daar tot gekwordens toe een schijnbaar onbeduidend krantenberichtje rondtollen, waarin melding werd gemaakt van het feit dat per 31 december de maximumsnelheid op delen van de A16 en de A73 wordt verhoogd naar 130 km.

Het was in feite een briljant cadeautje dat Bruin-I destijds aan zijn kiezers gaf: de jarenlang door de milieumaffia getreiterde automobilist mocht voortaan met 130 per uur de middelvinger opsteken naar dat linkse tuig met hun gezeur over een leefbare wereld. Met zo’n speeltje was het volk wel even zoet en onderwijl konden Rutte c.s. verkiezingsbeloften breken en bezuinigingen doorvoeren zonder al teveel krediet te verliezen. Voordat de rechtsstemmer het in de gaten had was het bedrijf waar men zich ’s morgens al filerijdend naartoe ploeterde failliet en kon het de auto waarmee men 130 mocht, maar vrijwel nergens kon rijden niet meer betalen.

Zo piekerend vatte ik tenslotte toch de slaap. Maar in flarden van dromen zag ik stukken ijs ter grootte van voetbalvelden van de poolkappen afbreken en zwierf ik door zwartgeblakerde bossen en over smeltende gletsjers. En plots bevond ik me middenin een horrortyfoon op een Filipijns eiland.

Een horrortyfoon! Hevig zwetend schoot ik overeind. Terwijl de wind rond het huis raasde en de regen tegen de ramen kletterde realiseerde ik me ineens dat er zelfs bij de bruinkrant een zekere mate van bewustwording aan de gang is, al uit die zich vooralsnog louter via hysterische koppen waarin de ene na de andere horrorwinter, -storm en -hittegolf wordt aangekondigd.

Dat kan maar één ding betekenen: dat het op z’n best een halve minuut voor twaalf is.

Het is dan ook onbegrijpelijk dat er nog altijd twee groepen in de samenleving zijn die iedere substantiële actie tegen klimaatverandering afwijzen en frustreren. De ene groep noemen we domrechts. Die andere noemen we de politiek.

Door de VN wordt iedere paar jaar een klimaatconferentie georganiseerd die karrenvrachten vol geld kost, geld dat deels wordt besteed aan politie-inzet om demonstranten die het wél goed voorhebben met het klimaat op afstand te houden en zonodig in elkaar te rossen. Ook de laatste conferentie, in november 2013 in Warschau, is naar goed gebruik weer een compleet fiasco geworden. De standaardprocedure lijkt te zijn dat de deelnemers onder het genot van glaasjes champagne en toastjes met blauwvintonijn een slotverklaring in elkaar flansen die erop neerkomt dat besluitvorming weer een paar jaar vooruit wordt geschoven. Hoe snel het klimaat buitenshuis ook verandert, in de conferentiezalen is er geen beweging in te krijgen.

Laat duidelijk zijn wie hier de werkelijke milieumaffia is. Die bestaat uit politici en bestuurders van multinationals die zonder blikken of blozen ons leefklimaat vergiftigen en/of niet bereid zijn in te grijpen nu dat hard nodig is. Types die in plaats van dikke salarissen en vette bonussen een lange gevangenisstraf verdienen.