Taal is macht, het werd mij vorig jaar nog even ingepeperd door een Braziliaanse anarchiste die voorspelde dat de Braziliaanse uitspraak van het Portugees zal winnen. Zoals het geknauw van de Verenigde Staten het wint van de varianten die het Engels van het eiland kent – en niet alleen van het Engels, maar vooral ook van de inheemse talen waarvan vele op uitsterven staan (uitsterven is versluierend voor “uitgeroeid zijn”, met degenen die het spreken aan toe). Ik hoop maar dat u begrijpt dat wat ik in deze serie tot uitdrukking wil brengen het tegendeel is van wat de kruisvaarders tegen oikofobie en occidentofobie (wat al gezondig tegen de klassieken!) verkondigen. Klanken van mensen die vermalen zijn of worden door de raderen van de staatsliefhebbers en nationalisten en de minnaars van De Markt.
Ook op de “Britse eilanden” staan de plaatselijke talen van de verliezers onder zware druk van de taal die zo’n mooi bisnismodel uitstraalt. Het Manx wordt niet meer gesproken in het dagelijks leven. Via liederen (onder andere het tweetalige volkslied) wordt het toch levend gehouden. De Ierse Gráinne Holland zingt hier – omdat Manx nauw verwant is aan Iers zou het zo getrouwelijk mogelijk kunnen zijn – een slaapliedje.
Uiseag Bheag Ruaidh
Deel van de zomerserie over liederen/liedjes in echt “kleine talen” van Europa:
Pingback: Een trip in Cornwall | Krapuul
Pingback: De koningin van Åland | Krapuul
Pingback: O schone rivier de Aktuba | Krapuul