Laat ik u eens lastig vallen met de muziek van mijn allereerste 45-toerenfonoplaatje. Die was in de uitvoering van het orkest van Jos Cleber, en die staat niet op YT. De versie ontbeert trouwens een tekenend aspect van de compositie, die in de originele uitvoering wel tot zijn recht komt, het crescendo waarop ik hieronder terugkom.
Hier is het orkest onder leiding van de componist, Ronald Binge, 1953. De oudste geregistreerde plaatopname is van Mantovani, 1952, eerlijk gezegd hoor ik geen verschil – vermoedelijk is het dezelfde opname. Elizabethan serenade is een late uiting van twintigste-eeuwse Engelse Romantiek die opgedragen moet zijn aan de nieuwe en nog steeds zittende vorstin.
Hoezo, vorstin, met beelden van de opstand in Dublin, 1916…?
Ik kom op dit nummer, waarmee het begrip “klassiek” natuurlijk aardig opgerekt wordt, maar waarom niet – het gaat er toch niet om onbeluisterbaar te wezen, Adorno ten spijt -, door de ontdekking dat dit een hit was met de kerst in het Verenigd Koninkrijk in 1964. In het Duits, van het Günter Kallmann Chor, bijvangst van de speurtocht naar Summer is over. Ik kan mij niet herinneren het op Caroline gehoord te hebben in die dagen, laat staan op London 266 dat net in de lucht was gekomen. De plaat is zelf uit 1962.
Deze tekst sluit dan wel aan bij deze Nederlandse uitvoering, de Selvera’s, 1960, Droomwens.
Er moet ook een Nederlandse gezongen versie zijn waarin zij “naar het bal” gaat – al het gedroomde nooit bestaan hebbende verleden waar André Rieu Jr. zo vakbekwaam op inspeelt. Nee, die plak ik niet. Maar die Nederlandse versie is niet te vinden op YT (Sweet Sixteen?).
We zijn weer Europees. Of – eh – er is ook een reggaetak, deze single heette eerst uitgevoerd te worden door Boris Gardiner en toen door Byron Lee & the Dragonairs, het kan ook andersom zijn geweest, het was nogal verwarrend. 1970. Elizabethan reggae.
Maar als je goed luistert naar de instrumentale versie kun je er een ruisende rivier of een kabbelende beek in ontwaren, die halverwege de uitvoering op een obstakel (die een waterval wordt misschien zelfs) stuit en voor een tegengeluid zorgt, heel even, en dan herstelt zich het ruisen.
Hierop gaat de Engelstalige koorversie in. Afon is Welsh, dus ook Brits-Keltisch, voor rivier, maar bij de germanisering van wat Engeland is geworden is het tot eigennaam gegroeid. De rivier wordt teruggehoord in het koor. Een oerversie is niet te ontwaren, hier is een schoolkoor uit Pretoria, Zuid-Afrika dus, nog uit dit jaar. Zei ik “Europees”? Wereldmuziek is een betere aanduiding.
Ontroerend. Eerste prijs. Klungelig opgenomen afloop.
Deze post is open voor uw welwillende aanvullingen, al dan niet ondersteund door video.
Bij de illustratie: geen beter afbeelder van de wereld die nooit bestaan heeft, maar die hij – als socialist – juist wilde zien komen, dan William Morris. Een droomdame…
