De ultieme herfstklassieker is natuurlijk afkomstig van de Italiaanse componist Antonio Vivaldi, een van de meer kleurrijke figuren uit de vroege 18e eeuw. Vivaldi was componist, violist en priester. Dat laatste weerhield hem er niet van er talloze (allesbehalve platonische) liefdesaffaires op na te houden.
De vier jaargetijden is de Dark Side of the Moon van de klassieke muziek. Anno 1975 kon je geen woning betreden zonder dat Pink Floyd’s meesterwerk je tegemoet schalde – tot je er doodziek van werd. In het klassieke wereldje geldt hetzelfde voor De Vier Jaargetijden: volledig doodgedraaid. Dat is jammer, want het ontneemt een beetje het zicht op de schoonheid van Vivaldi’s meesterwerk. Mijn favoriete deel is het adagio (vanaf ongeveer 4.50 minuten).
