‘Amerikaanse scholieren willen berichtgeving over vuurwapengeweld op school beïnvloeden met een stickercampagne. Als ze worden doodgeschoten, geven ze toestemming beelden daarvan te delen om de gevolgen van het geweld duidelijk te maken.
Initiatiefnemers zijn leerlingen van de Columbine High School, die komende maand het bloedbad herdenkt dat twee leerlingen 20 jaar geleden aanrichtten. Met dertien dodelijke slachtoffers was dat lange tijd de dodelijkste school shooting, maar jaarlijks vallen er tientallen doden.’ – bron NOS
20 jaar geleden al weer! En er is helemaal niks veranderd. De NFA bepaalt nog steeds, uiteraard via veel geld, hoe en wat er gebeurt met wapens in de VS. Elke rechtgeaarde red-neck vindt dat hij of zij het recht heeft een wapen te dragen, want de Indianen zijn nog overal. O sorry, dat was een foutje, die zijn bijna allemaal uitgeroeid door de welwillende witte kolonisten die de ‘beschaving’ kwamen brengen Maar de boeven zijn nog overal. Ze willen een wapen dragen, ze willen kunnen schieten als iemand hen te na komt en groter en meer is beter. Althans dat denken ze. Als Nederlandse zorgt dit er voor dat ik er niet over denk om naar de VS van Amerika te gaan, kijk wel link uit. Voor je het weet kom je zo iemand tegen.
Gezien het gemak waar de inwoners van de VS van Amerika aan wapens kunnen komen en hoe ze er mee omgaan is het geen wonder dat er zoveel doden vallen.
‘De cijfers komen neer op een gemiddelde van 109 vuurwapendoden per dag.’ bron NoordHollands Dagblad
Maar schrikbarend is hoe er mee omgegaan wordt op scholen. Er zijn speciale drills om te oefenen voor het geval er een schietpartij is. Ook al in klassen met kleinere kinderen. Is dit de veiligheid die je kinderen biedt? Is dit de manier van beschermen? Een Nederlandse ouder, die als buitenland correspondent in een buitenwijk van Washington woont, was zo verbaasd dat hij er een stuk over schreef, hoe bizar het was toen hij voor de eerste keer op de school van zijn kinderen kwam.
‘De organisatie telde de afgelopen vier jaar 239 schietpartijen op scholen waarbij 438 doden vielen.
U lees het goed: dat betekent dat er gemiddeld vijf keer per maand ergens op een school in Amerika het vuur wordt geopend. Twee weken geleden nog was er een schietpartij op een school in Kentucky: twee doden en achttien gewonden. Het nieuws haalde amper de headlines van de landelijke tv-zenders. Het toont aan hoe immuun Amerika is geworden voor dit soort nieuws.’ bron – NOS februari 2018
Nu hebben jongeren dus besloten dat het genoeg is geweest. Ze willen, dat als ze worden neergeschoten, hun beschieting of hun dode lichaam in beeld komen. Dat ze niet anoniem in de statistieken worden opgenomen, of alleen een naam op een herdenkingsmuur worden. Ze willen dat mensen zien, hoe het er uit ziet als mensen zijn doodgeschoten. Hoe slachtoffers er uit zien. Hoe vermoorde mensen er uit zien.
Ook hierbij denk ik weer, deze kinderen geven mij hoop. Net als Greta Thunberg uit Zweden. Net als David en Lauren Hogg, overlevenden van de Parkland, Florida, beschietingen.
Om vervolgens heel verdrietig te worden, omdat deze kinderen, als jongeren en als jong volwassenen in een rol worden gedwongen die eigenlijk niet voor hen is. Zij moeten volwassen mensen gaan vertellen hoe het niet moet. Zij moeten volwassenen vertellen hoe het beter kan en ook vooral moet! Zij worden zwart gemaakt, bedreigd, omdat ze zich zorgen maken om een toekomst die ze niet willen. Zwart gemaakt door volwassenen, die vinden dat kinderen en jong volwassenen hier allemaal niets van weten en hun mond moeten houden. Maar ze zijn wel oud genoeg om de gevolgen van wanbeleid te mogen dragen. En daar wringt het voor mij.
De jeugd heeft de toekomst en ik hoop dat ze hem goed gebruiken, beter dan de mensheid tot nu toe heeft gedaan.
