Elly ging weg. Elly was heel erg. Zij had altijd haar kamerdeur open en kon zo toezicht houden op wie er langsliep – zij het voor het gedeelte waar zij verbleef, en dat was in ieder geval schuin tegenover mij. Zij vond het ook nodig om te gaan zitten studeren in de zitkamer van de gemeenschappelijke keuken waarbij zij niet rustig las maar prevelde wat onder haar ogen langskwam. Bzzbzzbzz. Rust was er op die manier niet in die ruimte. Zij had beslist wel door dat zij er anderen mee ergerde maar blijkbaar maakte het niet uit of was het juist de bedoeling.
Ook vond ze het nodig om onzinnige quasi-vragen te stellen in het openbaar, zogenaamd aan enkele vrouwen (ach, toen zei je nog “meisjes” over studentes maar ik pas mij aan), maar ik was er bij. Zij was in bed gerold met een jongeman na bezoek aan de algemene ruimte, een van de grootste Grolschcafés van Amsterdam wat afname betreft. En de volgende dag gaf hij te kennen dat het toch echt een vergissing was geweest en dat hij zeker geen voortzetting wilde. Wat moest zij doen? “Ga met hem praten,” adviseerden twee vrouwen hem. “Wat een goed idee, dat ga ik doen.” Goh, was zij daar zelf niet op gekomen? En weg was zij. De derde aanwezige dame was intussen helemaal wit weggetrokken, ik vroeg haar wat er aan de hand was. Niets, zei zij dapper, maar ik had en heb mijn vermoedens.
En nu was zij vertrokken, nota bene ging zij samenwonen met een medebewoner die een eigen woning had gekregen, maar dat duurde niet lang, het drong al snel tot hem door dat hij “een geval” in huis had (ik zou zeggen: ook rijkelijk laat na alle ervaringen op de afdeling van de studentenflat, maar allez). Peter, Marcel en ik richtten een drankgelag aan op haar vertrek. Bevrijdingsfeest! Dat is verder echt niet voorgekomen, wees niet bevreesd.
Maar met schrik denk ik terug aan hoe Marcel zijn feestvreugde iets te ver dreef. Hij hurkte op de buitenvensterbank met zijn wel degelijk dronken hoofd en uitte zijn jubelzang de nacht in. Peter en ik drongen er op aan dat hij er mee ophield, en het duurde te lang tot hij door het raam weer naar binnen stapte. Het had zo verkeerd kunnen aflopen, de daad verraadt – nu ik het opschrijf – wel een lichte neiging tot zelfvernietiging, maar het zou geen “sprong” zijn geweest, naar mijn weten was Marcel niet levensmoe. Ik begin hiermee deze serie over eens iets geheel anders en iets wat naar voorbije tijden met een andere tijdgeest verwijst. Ik heb geen enkel zicht op wat men Jumping Amsterdam noemde, ik houd het op een Broodje Aap.
– Uitgelichte afbeelding: Door Eldik101 – Eigen werk, CC BY-SA 4.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=88994261. Waarom koeien? Elly studeerde archeologie en kwam een keer de keuken inlopen, “wil er iemand een middeleeuwse koeiepoot?” En ze deponeerde de poot loodrecht in de vuilnisbak. Zo ging dat.
