Elke cultuur kent zijn eigen idolen. In het Westen was een der bekendste fenomenen paar decennia geleden, de opkomst van de pop-groep “The Beatles” die toen de sociale status quo verstoord hebben met hun lange haren en extravagante kleding en optreden.
Het schijnt dat dezelfde soort effect tegenwoordig vanuit ISIS richting moslimjongeren uitgaat. Dit jihadimania effect zou kunnen verklaren waarom goed geïntegreerde jongeren met degelijke opleiding en beroep plotseling kiezen om zich bij ISIS aan te sluiten. Het is een soort hype voor de moslimgemeenschap geworden. Jongeren die zoeken naar eigen identiteit.
We mogen de kop in het zand blijven steken om de aanwezige sociale problematiek met betrekking tot de minderheden te kunnen blijven negeren – dit zal het jihadimania-effect zeker niet doen wegnemen. Net als de afkeurende blikken van het “establishment” toen de glans van “The Beatles” nooit hebben kunnen weghalen.
Nog zouden de armzalige “rot op” kreten iets kunnen bereiken zodra het antwoord van de jongeren die naar hun identiteit zoeken altijd nog “fokya” is. Dit was ook het antwoord tijdens “The Beatles”-mania.
Hadden we maar beter nagedacht voordat we Irak in twee oorlogen dubbel vernietigd hadden, wat gelijk de grondslag leverde voor het opkomst van ISIS. Daarbij zou zeker geholpen hebben indien we geen oorlog tegen Syrië waren gestart omdat ISIS er anders geen enkele kans voor groei zou kunnen gaan maken. Het kwaad is gedaan.
Nu zitten we met de gebakken sociale peren als gevolg van eigen handelwijze in het Midden-Oosten aangevuld met de traditionele xenofobie en zwakke sociale aantrekkingskracht jegens de minderheden.
Kunnen we nog iets aan veranderen of is onze enige vluchtweg in de richting van de totalitaire staat?
