In 1978, wees de Australische sociale wetenschapper Alex Carey er op dat de twintigste eeuw werd gekenmerkt door drie ontwikkelingen van groot politiek belang: de groei van de democratie, de groei van de macht van grote multinationals en de groei van propaganda door deze grote bedrijven om hun macht te beschermen tegen de democratie.
De multinationals, die nu de nationale en wereldwijde economieën domineren, erkennen de noodzaak om het publiek te manipuleren door mediapropaganda door een maatschappelijke consensus over hun gedachtengoed te construeren. Op die manier kunnen ze hun belangen verdedigen tegen de invloed van de democratie. Dit wordt grotendeels bereikt door middel van gecoördineerde campagnes waarin allerlei gesofisticeerde pr-technieken worden toegepast.
Het resultaat is dat de media de economische en ideologische motieven minimaliseren of negeren die de sociale beleidsbeslissingen en strategieën bepalen. Sharon Beder legt de redeneringen achter deze gecoördineerde aanvallen op de democratie door de politieke en de bedrijfselite als volgt uit:
“De bedoeling van deze propaganda is de meerderheid van de mensen er van te overtuigen dat het in hun belang is om hun eigen kracht als werkende mensen en burgers te verzaken en hun democratisch recht op te geven om de activiteiten van de grote bedrijven in te perken of aan regels te onderwerpen. Het resultaat is dat de politieke agenda nu grotendeels wordt bepaald door een beleid dat uitsluitend gericht is op het bevorderen van commerciële belangen.”
Dit is de context van de aanvallen van het politieke en media-establishment van Groot-Brittannië op het leiderschap van Jeremy Corbyn en de diepe minachting voor de gewone partijleden van Labour, die zo onbeschaamd waren om voor hem te stemmen en hem het grootste electorale mandaat gaven van een leider van Labour in de Britse politieke geschiedenis.
(Lees verder bij de bron van dit artikel)
Via:: dewereldmorgen.be
