Invalidenparkeerkaart

Voor wie er nog nooit eentje heeft moeten  aanvragen of er mee te maken heeft gehad, even de wettelijke regelingen op een rijtje:

Waar kan ik een gehandicaptenparkeerkaart aanvragen?
Een gehandicaptenparkeerkaart kunt u aanvragen bij de gemeente waar u staat ingeschreven in de basisadministratie persoonsgegevens (GBA). De gehandicaptenparkeerkaart heette tot 1 oktober 2001 invalidenparkeerkaart.

Medisch onderzoek bij aanvraag gehandicaptenparkeerkaart
Een medisch onderzoek is verplicht bij de aanvraag van een gehandicaptenparkeerkaart. Tenzij uit eerder onderzoek is vast komen te staan dat u aan de voorwaarden voldoet.

Kosten gehandicaptenparkeerkaart
Veel gemeenten brengen kosten (leges) in rekening voor de aanvraag van een gehandicaptenparkeerkaart. Ook kan de gemeente kosten in rekening brengen voor de medische keuring. Gemeenten mogen zelf de hoogte van deze leges bepalen. De leges mogen niet meer dan kostendekkend zijn. Voor meer informatie kunt u terecht bij uw gemeente.

Bestuurderskaart
U kunt deze kaart aanvragen als u zelf rijdt en u kunt – met de gebruikelijke hulpmiddelen zoals een stok of krukken – in redelijkheid niet meer dan honderd meter te voet overbruggen. Dat moet ten minste een half jaar lang zo zijn. De bestuurderskaart wordt aangeduid met een hoofdletter B.

Passagierskaart
U kunt deze kaart aanvragen als u met een ander mee rijdt en u kunt – met de gebruikelijke hulpmiddelen zoals een stok of krukken – in redelijkheid niet meer dan honderd meter te voet overbruggen. Bovendien heeft u continu de hulp van de bestuurder nodig om van deur tot deur vervoerd te worden. Dat moet ten minste een half jaar lang zo zijn. De passagierskaart wordt aangeduid met een hoofdletter P.

U komt in aanmerking voor de gehandicaptenparkeerkaart als u ten minste aan de volgende voorwaarden voldoet:

• U bent bestuurder of passagier van een motorvoertuig op meer dan twee wielen of van een brommobiel.
• U hebt ten gevolge van een aandoening of gebrek een aantoonbare loopbeperking van langdurige aard.
• U kunt, met de gebruikelijke loophulpmiddelen, minder dan 100 meter aaneengesloten zelfstandig te voet overbruggen of u bent permanent rolstoelgebonden.
• U bent medisch gekeurd door een daartoe aangewezen arts.

Waarom dit verhaal? Vroeg of laat krijgen de meeste mensen wel iets te maken met de WMO of de AWBZ. Als de plannen van het huidige kabinet worden doorgevoerd en de PGB wordt overgeheveld naar de gemeentes, zal het leed niet te overzien zijn. De mensen met een verblijfsindicatie houden dan wel hun eigen regie in handen maar dat is  slechts een hele beperkte groep.

Een verhaal uit de praktijk.

Ik moet er twee aanvragen, een voor mijn dochter en een voor mij, want als je gehandicapt bent wil je graag alles dubbel. Dubbel parkeren, dubbel zien,  een dubbele botbreuk en wie droomt er nu niet van, gratis dubbel parkeren. En je moet die kaart wel dubbel en dwars verdienen, je moet er zelfs voor uit de kleren, paaldansen hoeft dan weer net niet, daar lenen mijn krukken zich niet voor.

Een hulpvaardige baliemedewerkster vraagt mij, volkomen terecht natuurlijk, waarom ik er twee nodig heb. Ik leg haar zo mogelijk nog vriendelijker uit dat er één voor mijn dochter is en de andere voor de goudvis. Mij van top tot teen keurend, smijt ze met een nors gezicht de formulieren op de balie.

Papieren ingevuld en opgestuurd en binnen enkele weken krijgen we een oproep van het CIZ voor de keuring en het beoordeeld gaan worden op ons gehandicapt zijn. Ik doe een schone onderbroek aan, de bekkenband om en mijn dochter een pull up incontinentieluier en neem onze medische dossiers mee.

Aangekomen zet ik heel asociaal de auto, zonder de felbegeerde blauwe kaart, op een van de maar liefst twee aanwezige invalidenparkeerplaatsen. Ik hijs mijn dochter uit de auto en besluit mijn krukken in de auto te laten. Mijn loodzware, moeilijk lopende dochter en de paraplu en krukken gaan niet samen. Inmiddels zijn we half nat, en na zo’n 200 meter te hebben afgelegd komen we bij de draaideur aan waar mijn dochter helemaal panisch van wordt. Dan maar wachten tot iemand de deur open doet.

Eenmaal binnen word ik verzocht met mijn dochter plaats te nemen en word er van verzekerd snel te worden geholpen. In de verte gebaart er een vrouw van rond de 50 ons om verder te komen. Na de gebruikelijke beleefdheidsceremonie te hebben afgewerkt verzoekt ze mij haar te volgen op de trap, waarna ik haar te kennen geef de lift te willen gebruiken en met een afkeurende blik zegt ze dat ze mij dan boven wel opwacht, de toon is gezet.

In een felverlicht kamertje worden we verzocht plaats te nemen en het kruisverhoor begint. Ze geeft aan met mij te willen beginnen en ik steek van wal en vertel haar over mijn bekkeninstabiliteit, de simpele galblaasoperatie waarbij o.a. de buikslagader werd doorboord door een oververmoeide chirurg, de val van de trap, waarbij ik gehoorzamend aan mijn moederinstinct de trapleuning niet kon vastgrijpen omdat ik mijn zoontje op de arm had. Vervolgens vertelt ze me dat ze het moeilijk vindt te begrijpen dat ik dan wel 6 kinderen op de wereld heb gezet, vooral omdat de oudste ook nog eens meervoudig gehandicapt bleek te zijn (een zeldzaam syndroom dat geheel willekeurig kan opduiken en niet erfelijk is) en kampte met een bekkeninstabiliteit (dit speelde pas na het vijfde kind). Ik geef aan dat ze dat ze dat maar aan Dion Graus, met liefde voor het konijn, moet vragen.

Aangeslagen vraag ik haar of dit in het belang van het onderzoek is en verzoek haar het medisch dossier in te zien, waarna ze aangeeft dat ze eerst onbevooroordeeld mijn situatie wil bekijken en de mening van een huisarts of specialist op dit moment niet relevant is. Ik wijs haar erop dat het dossier ook een röntgenfoto van het bekken bevat waarna ze mij vertelt dat de foto’s wel een ongelijke stand kunnen aantonen, maar dat ik hierdoor niet slechter hoef te functioneren. Dus als je een keutel in je endeldarm hebt hangen hoeft het absoluut niet te betekenen dat je die eruit gaat poepen, geen mens die je dit kan garanderen.

De volgende vraag wordt gelanceerd en ze vraagt mij wat ik er tot nu toe aan heb gedaan om mijn situatie te verbeteren. Ik antwoord dat ik heb gerevalideerd, ergotherapie heb gevolgd en dat de aromatherapie jammer genoeg niet heeft aangeslagen en dat ik nu Yin en Yangen overweeg. “Not amused” kijkt ze mij wantrouwig aan, na het grapje over Dion, in de tussentijd zit mijn dochter gelukzalig te stralen en heeft geen idee over welke kleur kaart we het hebben, blauw, rood of geel, ze kan ze immers toch niet benoemen.

Ze geeft aan me lichamelijk te willen onderzoeken en vraagt mij om mijn kleren uit te doen waarna ik haar vraag wat voor zin dit mogelijkerwijs zou kunnen hebben als ze het medisch dossier inclusief foto’s tot haar beschikking heeft. Ook vertel ik haar dat ik in het verleden (14 jaar terug), in het bezit was van een kaart en dat volgens de wetgeving een herkeuring niet nodig zou moeten zijn als mijn situatie niet veranderd was in de tussentijd. Ze zegt niet over deze gegevens te beschikken en een nieuw onderzoek te willen doen en ik geef aan dat ik daar de broek niet voor laat zakken.

De klok voor de tweede ronde van de bitchfight luidt. Ze uit, in bedekte termen, een dreigement dat ik de kaart dan ook wel eens zou kunnen mislopen wat me inmiddels, zoals iedereen zal begrijpen, geen reet meer kan schelen. Ga me daar zeker in de blote kont staan voor een gefrustreerd, in de menopauze verkerende, incompetente huppeltrut.

De derde ronde, ze geeft aan mij de kaart niet te verstrekken gebaseerd op het feit dat ze had geconstanteerd dat ik meer dan 100 meter kon lopen zonder hulpmiddelen, “u bent toch immers van de parkeerplaats naar het gemeentehuis gelopen?”.  Het valt stil, vol ongeloof kijk ik haar aan, ik had ook gewoon binnen moeten komen met een dubbele salto, een kurkentrekker, een flikflak eindigend in een spagaat om haar steunzolen te kussen of juist kruipend, kreunend, kotsend, rochelend, ruftend, schuimbekkend, schijnmarcherend, stuiptrekkend, spastisch, spugend, om die verrekte kaart te bemachtigen.

Welke achterlijke trut laat haar kind dan ook niet gewoon op de plavuizen stuiteren als de fontanellen toch nog niet zijn dichtgegroeid? Welke moeder laat zich vandaag de dag dan ook nog als legbatterij gebruiken en wat stom is het om er maar gewoon vanuit te gaan dat de chirurg een simpele ingreep kan uitvoeren terwijl hij al eerder bij de Medische Tuchtraad op het matje is geroepen en het ziekenhuis dat ook een zorg zal zijn?

Ze zegt met mijn dochter verder te willen gaan omdat de volgende patiënt reeds beneden zit. De laatste ronde, ze begint mijn dochter vragen te stellen, die vriendelijk en vrolijk terugknikt en antwoordt in een voor mij begrijpelijke taal. De arts vraagt of ik haar zou willen uitleggen wat het probleem van mijn dochter is. Ik vertel haar dat alles in het medisch dossier staat en geef verder geen antwoord. Ze neemt mijn dochter bij de arm en deelt me mede dat ze even een wandelingetje gaat maken, mijn dochter vindt het prachtig. Omdat mijn dochter toch wel behoorlijk zwaar is en ondersteund moet worden vraagt ze me om haar te helpen. Ik weiger, zeg last van mijn bekken te hebben. Vol leedvermaak laat ik haar doormodderen, even genieten van mijn momentje.

Nagenieten is er niet bij, binnen 2 minuten zijn ze weer terug. Mijn dochter trekt haar arm los en kijkt haar boos aan. “Ja, uw dochter heeft wel een kaart nodig.” “Goed geregeld kan ik deze ook gelijk voor mezelf gebruiken?”, waarop ze te kennen geeft dat dit wettelijk niet toegestaan is. “Ik lap de wet sowieso aan mijn laars”, antwoord ik haar terug, “net als veel andere mensen die een dr.-titel voor hun naam hebben staan.” Met een uitgestoken hand, die ik weiger, vertelt me ze nog even terloops dat mijn dochter verschoond moet worden. Ik kijk haar aan en kan het niet laten om te zeggen dat er nu eenmaal incontinente en incompetente mensen bestaan.

Knock-out geslagen, kom ik beneden een verdwaald, vriendelijk oud mannetje tegen die mij vraagt waar de keuringsarts zich ophoudt en ik nog nastomend zeg: “Dat pokkewijf zit op de eerste verdieping”. Hoofden draaien zich om en er wordt afkeurend gemompeld en de receptioniste, die met haar kamelenbulten over de balie hangt, verschiet van kleur. Met een glimlach op zijn gezicht zet ik hem, met rollator, in de lift met het advies haar gewoon tegen de schenen te rijden. “Kind toch”, zegt hij en geeft me een knipoog.

Thuisgekomen bel ik mijn moeder die mijn verhaal met geduld aanhoort en vraagt wat ik dan allemaal gezegd had. ”Ik heb haar een incompetent pokkewijf genoemd”. Ze vraagt het nog een keer, heerlijk, mag ik het nog eens zeggen. “Kind toch, dat zeg je toch ook niet”, antwoordt ze verontwaardigd. “Mam, we mochten ook geen pies en poep zeggen vroeger en dat deden we stiekem ook wel.” Even is ze stil en zegt dan: ”Gebruik je toch die van je dochter.”

En de volgende keer trek ik ook geen schone onderbroek meer aan.